Skarga Marka M. na decyzję Naczelnego Architekta Warszawy w przedmiocie odmowy zatwierdzenia planu realizacyjnego pawilonu handlowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Architekta Dzielnicowego, a także
Tezy

Jeżeli organ administracji nie wydał wymaganego przez art. 31 par. 2 Kpa formalnego postanowienia o dopuszczeniu do udziału w postępowaniu organizacji społecznej, jednakże przyjmował składane przez tę organizację oświadczenia, a także doręczał tej organizacji decyzje i postanowienia, fakty te należy uznać jako dopuszczenie organizacji do udziału w postępowaniu administracyjnym.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marka M. na decyzję Naczelnego Architekta Warszawy z dnia 21 kwietnia 1988 r. w przedmiocie odmowy zatwierdzenia planu realizacyjnego pawilonu handlowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Architekta Dzielnicowego, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Naczelnego Architekta Warszawy kwotę dwanaście tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie strona 1/4

Naczelny Architekt Warszawy nie uwzględnił odwołania Wojciecha Ch. i Marka M. od decyzji Architekta Dzielnicowego z dnia 13 stycznia 1988 r. nr 25/82, odmawiającej zatwierdzenia planu realizacyjnego pawilonu handlowego przeznaczonego na antykwariat księgarski na terenie przy ul. Ś. nr 16a, i decyzją z dnia 21 kwietnia 1988 r. nr 517/88 decyzję Architekta Dzielnicowego utrzymał w mocy. W uzasadnieniu swej decyzji Naczelny Architekt Warszawy stwierdził, że projektowana budowa pawilonu handlowego - antykwariatu księgarskiego na terenie przy ul. Ś. nr 16a spowoduje poważne zmniejszenie szerokości drogi ewakuacyjnej z istniejącej szkoły z dotychczasowych 18 m do około 5 m, co może spowodować nieprzewidziane skutki w razie konieczności szybkiej ewakuacji uczniów i personelu nauczycielskiego z budynku szkoły. Należało również wziąć pod uwagę protest mieszkańców sąsiedniego budynku.

Na decyzję tę pełnomocnik Marka M. złożył w dniu 7 czerwca 1988 r. skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o uchylenie decyzji, a także uchylenie utrzymanej przez nią w mocy decyzji organu I instancji, jako niezgodnych z prawem, oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi stwierdzono, że Naczelnik Dzielnicy decyzją ostateczną nr 101/87 z dnia 13 kwietnia 1987 r. ustalił lokalizację pawilonu antykwarycznego przy ul. Ś. nr 16a. Warunki projektowania i realizacji inwestycji podane zostały w załączniku. Wydanie tej decyzji poprzedziły niezbędne uzgodnienia, w tym także z Komitetem Osiedlowym. W dniu 9 czerwca 1987 r. inwestorzy złożyli wniosek o zatwierdzenie planu realizacyjnego pawilonu, jednakże Architekt Dzielnicowy decyzją nr 25 z dnia 13 stycznia 1988 r. odmówił zatwierdzenia planu, podając w uzasadnieniu, że w związku z protestem mieszkańców sąsiedniego budynku sprawa miała być rozpatrzona na posiedzeniu plenarnym Komitetu Osiedlowego, który jednak do dnia wydania decyzji nie zajął stanowiska. Naczelny Architekt Warszawy, który nie uwzględnił odwołania, w decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji jedynie na marginesie uzasadnienia wspomniał o proteście mieszkańców, podając jako główny argument odmowy okoliczność, że budowa projektowanego pawilonu spowoduje poważne zmniejszenie szerokości drogi ewakuacyjnej. Zdaniem skarżącego, decyzja Naczelnego Architekta Warszawy została wydana z naruszeniem art. 7, art. 77 par. 1, art. 80 i art. 107 Kpa, przy czym naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Organy administracji obydwu instancji nie wyjaśniły należycie stanu faktycznego sprawy, organ II instancji zaś nie wskazał jakichkolwiek dowodów, które uzasadniałyby twierdzenie o zagrożeniu życia lub zdrowia uczniów i personelu szkoły w razie wybudowania pawilonu. Akta sprawy zawierają dokument w postaci pozytywnej opinii rzeczoznawcy do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych z dnia 8 maja 1987 r., który zgłosił jedynie uwagę o potrzebie zapewnienia wjazdu o szerokości 4,5 m od strony budynku przy ul. Ś. nr 18; uwagę tę uwzględniono w projekcie. O braku jakichkolwiek uciążliwości ze strony pawilonu dla mieszkańców okolicznych budynków świadczy treść opinii Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, wyrażona w postanowieniu z dnia 28 maja 1987 r. nr VIII-44228/1291/87 oraz w piśmie z dnia 18 grudnia 1987 r. znak 44228/3254/87. Powołanie się w decyzjach organów na "protesty mieszkańców" nie ma znaczenia prawnego dla sprawy. W imieniu i interesie mieszkańców wypowiedział się Komitet Osiedlowy w postępowaniu o ustalenie lokalizacji pawilonu, a więc uczyniono zadość potrzebie konsultacji z organem samorządu mieszkańców, wynikającej z art. 154 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego. Późniejsza zmiana stanowiska tego Komitetu, wyrażająca się zwłaszcza w treści uchwały z dnia 20 stycznia 1988 r., nie może wywołać skutków prawnych, gdyż uchwałę tę podjęto po wydaniu ostatecznej decyzji lokalizacyjnej. Ponadto, skoro organ samorządu mieszkańców nie zgłosił żądania w trybie art. 31 par. 1 pkt 2 Kpa, to nie mógł uczestniczyć - na prawach strony - w postępowaniu o zatwierdzenie planu realizacyjnego. W konkluzji skarżący stwierdza, że "niezależnie od naruszeń wskazanych przepisów Kpa, odmowa zatwierdzenia planu realizacyjnego z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie znajduje podstaw prawnych, gdyż nie wykazano, aby usytuowanie projektowanego pawilonu na terenie wskazanej lokalizacji naruszało określone normy, zaś sam protest mieszkańców nie może wywołać skutków w zakresie realizacji inwestycji".

Strona 1/4