W postępowaniu administracyjnym o stwierdzenie nieważności orzeczenia o odmowie przyznania dotychczasowemu właścicielowi prawa własności czasowej gruntu, objętego działaniem dekretu z dnia 28 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy /Dz.U. nr 50 poz. 279/, najemca lokalu w budynku znajdującym się na tym gruncie nie ma legitymacji procesowej, a więc i przymiotu strony w takim postępowaniu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Adama J. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 29 listopada 1994 r. Nr PO 3-053-R-465/93 w przedmiocie częściowego stwierdzenia wydania z naruszeniem prawa orzeczenia odmawiającego dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do nieruchomości warszawskiej oraz stwierdzenia nieważności tego orzeczenia w pozostałej części i w całości orzeczenia organu odwoławczego - oddalił skargę.
Decyzją z dnia 29 listopada 1994 r., wydaną przez Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2, art. 157 par. 1 i 2 oraz art. 158 par. 1 Kpa, stwierdzono wydanie z naruszeniem prawa orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy - Zarządu Budynków Mieszkalnych i Terenów z dnia 19 czerwca 1953 r. w sprawie odmowy dotychczasowym właścicielom Karolowi i Marii vel Mariannie-Joannie małżonkom O. przyznania prawa własności czasowej do nieruchomości warszawskiej położonej przy ul. G. nr 22, oznaczonej nr hip. 5917, oraz ustalenia, że wszystkie budynki znajdujące się na przedmiotowym gruncie przeszły na własność Państwa, zaznaczając, że stwierdzenie wydania tego orzeczenia z naruszeniem prawa dotyczy części budynku obejmującej lokale nr 6 i nr 8 nabyte aktami notarialnymi przez ich najemców wraz z udziałami części budynku odpowiadającej tym lokalom i jego urządzeń, które służą do użytku ogółu mieszkańców, a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tych lokali. Tą samą decyzją organ nadzoru stwierdził nieważność wymienionego orzeczenia w pozostałej części /pkt 1/, jak też nieważność decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 stycznia 1954 r., utrzymującej w mocy orzeczenie Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 19 czerwca 1953 r. /pkt 2/.
W uzasadnieniu swojej decyzji organ nadzoru stwierdził, że nieruchomość warszawska położona przy ul. G. nr 22, stanowiąca własność Karola i Marii vel Marianny-Joanny małżonków O., została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy /Dz.U. nr 50 poz. 279/. Wniosek dotychczasowych właścicieli z dnia 21 września 1948 r. o przyznanie im prawa własności czasowej został rozpatrzony odmownie wymienionym już orzeczeniem Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia 19 czerwca 1953 r., w którego uzasadnieniu stwierdzono, że zachodzi konieczność przejęcia tej nieruchomości na cele publiczne, w konsekwencji czego budynki znajdujące się na przedmiotowym gruncie przechodzą na własność Skarbu Państwa. Powyższe orzeczenie zostało utrzymane w mocy przez organ odwoławczy. Znajdujące się na gruncie budynki protokołem z dnia 14 kwietnia 1954 r. zostały przekazane w zarząd i użytkowanie Miejskiemu Zarządowi Budynków Mieszkalnych Nr 2. Organ nadzoru rozpatrując wniosek Zofii O., następczyni prawnej poprzednich właścicieli, o stwierdzenie nieważności zakwestionowanego orzeczenia ustalił, że orzeczenie Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 19 czerwca 1953 r. o odmowie przyznania poprzednim właścicielom prawa własności czasowej do gruntu wydane zostało z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 2 cytowanego dekretu, z uzasadnienia bowiem zakwestionowanego orzeczenia jak też z załączonych do akt sprawy dokumentów nie wynika, aby dalsze korzystanie z gruntu przez dotychczasowych właścicieli nie dało się pogodzić z jego przeznaczeniem według planu zabudowania. Natomiast według opinii urbanistycznej z dnia 25 maja 1953 r., znajdującej się w aktach sprawy, "teren posesji nr 22 przy ul. G. według opracowywanego projektu planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczony jest pod budownictwo mieszkaniowe, a istniejące budynki do adaptacji - po przebudowie". Powyższe ustalenia wskazują, że kwestionowane orzeczenia pierwszej i drugiej instancji w sprawie odmowy przyznania dotychczasowym właścicielom prawa własności czasowej do nieruchomości wydane zostały bez wnikliwie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. Z uwagi natomiast na fakt, że lokale nr 6 i nr 8 w przedmiotowym budynku zostały zbyte aktami notarialnymi z dnia 22 lutego 1978 r. oraz z dnia 6 listopada 1992 r. ich najemcom wraz z udziałami w budynku służącymi do użytku ogółu mieszkańców, jak też zostały oddane im ułamkowe części gruntu w użytkowanie wieczyste, w tym zakresie należało ograniczyć się do stwierdzenia wydania orzeczenia z naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 par. 2 Kpa, a ponadto stwierdzić nieważność orzeczenia pierwszej instancji w pozostałej części oraz decyzji organu odwoławczego w całości.