1. Nakaz przymusowej rozbiórki z przyczyn określonych w art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm../ powinien być stosowany tylko wówczas, gdy brak jest możliwości usunięcia określonych w tym przepisie zagrożeń lub pogorszeń na zasadzie art. 40 tej ustawy. 2. W wypadku samowoli budowlanej art. 37 ust. 1 pkt. 2 prawa budowlanego znajdzie zastosowanie nie wtedy, gdy zajdzie taka możliwość, lecz wówczas, gdy występuje taka konieczność.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Tadeusza P. na decyzję Dyrektora Wydziału Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w Skierniewicach z dnia 17 listopada 1988 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki budynku gospodarczego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta M., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Dyrektora Wydziału Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w Skierniewicach kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 17 listopada 1988 nr PD IV 8385/7/88 Dyrektor Wydziału Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w Skierniewicach, po rozpoznaniu odwołania Tadeusza P., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika miasta S. z dnia 29 sierpnia 1988 r. w przedmiocie nakazu przymusowej rozbiórki samowolnie wybudowanego budynku gospodarczo-inwentarskiego na działce położonej w S. przy ul. Sz. nr 29. W uzasadnieniu decyzji podano, że Tadeusz P. wybudował budynek gospodarczy o wymiarach 4,14 m x 8 m w odległości 0,6 m od granicy z działką Grażyny U. i w odległości 4,7 m od jej budynku mieszkalnego. Wzniesiony samowolnie obiekt gospodarczo-inwentarski służy do hodowli trzody chlewnej i drobiu, w pomieszczeniach dla trzody chlewnej wykonano gnojownik. W myśl par. 23 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ odległość takiego obiektu od studni oraz od okien budynków mieszkalnych powinna wynosić co najmniej 15 m. Tymczasem odległość ta wynosi 8,8 m od studni inwestora i 13,6 m od studni Grażyny U. oraz 4,7 m od okien jej pomieszczeń mieszkalnych. Ponadto naruszone zostały także przepisy par. 12 i 14 tego rozporządzenia. Podkreślono, że plan szczegółowy osiedla M. nie przewiduje na terenie osiedla lokalizacji budynków inwestorskich. Niezależnie zaś od tego, czy sporny budynek będzie budynkiem gospodarczo-inwestorskim, czy tylko gospodarczym, wymagane odległości między budynkami nie będą zachowane. Wobec tego, że stosownie do art. 37 ust. 1 prawa budowlanego obiekty budowlane lub ich części wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy podlegają przymusowej rozbiórce, jeżeli pozostawienie tych budynków powodowałoby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia, orzeczenie przymusowej rozbiórki spornego budynku było uzasadnione.
Na powyższą decyzję Tadeusz P. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W skardze podał, że budynek przeznaczony jest na letnią kuchnię i skład narzędzi, a ponadto pragnie w nim trzymać świnię i kilka kur. Jeżeli hodowla zwierząt nie byłaby dozwolona, to nie będzie jej prowadził.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Wydziału Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w Skierniewicach wniósł o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W podstawie prawnej zaskarżonej decyzji powołano art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm../. Przepis ten stanowi, że podlega przymusowej rozbiórce każdy wybudowany niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie jego budowy obiekt budowlany, jeżeli powoduje niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Dla zastosowania więc tego przepisu niezbędne jest wykazanie, że spełnione zostały równocześnie dwie przesłanki: