Na wniosek inwestora będącego osobą fizyczną decyzja o lokalizacji inwestycji może być wydana tylko wówczas, gdy ma być realizowana inwestycja o charakterze przemysłowym, usługowym lub handlowym /art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym - Dz.U. nr 35 poz. 185 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Janusza P. na decyzję Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 20 maja 1987 r. w przedmiocie lokalizacji budynku mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Miasta O., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 31 grudnia 1986 r. Naczelnik Miasta O. ustalił na wniosek Anastazji P. lokalizację budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr 103 o powierzchni 346 m2, położonej w O. przy ul. P., oraz określił wytyczne realizacji tej inwestycji. W podstawie prawnej decyzji powołano art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185/.
W odwołaniu od powyższej decyzji Janusz P., właściciel segmentu skrajnego, zlokalizowanego na działce sąsiedniej o nr 104 i wchodzącego w skład budynku szeregowego, zarzucił, iż wynikające z kwestionowanej przez niego decyzji dobudowanie do jego budynku jeszcze jednego segmentu doprowadzi do zniszczenia dachu, który ma od strony szczytowej 0,5 m wypustu, spowoduje zlikwidowanie otworów wentylacyjnych, umieszczonych zgodnie z projektem w ścianie szczytowej, oraz podkopie fundamenty.
Decyzją nr UAN/A-8331-II-Uc/26/87 z dnia 20 maja 1987 r. Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podając w uzasadnieniu swej decyzji, że rozstrzygnięcie organu I instancji w przedmiocie ustalenia lokalizacji budynku mieszkalnego jednorodzinnego jako dobudowy do skrajnego segmentu budynku szeregowego Janusza P. jest zgodne z przepisami par. 12 i par. 15 rozporządzenia Ministra Administracji Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Obiekty mieszkalne powinny być sytuowane w odległości co najmniej 4 m od granicy działki lub 3 m od granicy, jeżeli ściana od strony sąsiedniej działki nie posiada otworów okiennych lub drzwiowych. Budynki mieszkalne mogą być także zlokalizowane bezpośrednio przy granicy działki, jeżeli na działce sąsiedniej będzie realizowany obiekt o tej samej funkcji /zabudowa bliźniacza i szeregowa/. Wskazano także, iż decyzją z dnia 27 maja 1986 r. Naczelny Architekt Warszawy uchylił decyzję organu stopnia podstawowego z dnia 11 sierpnia 1983 r. w sprawie zatwierdzenia planu realizacyjnego inwestycji w części dotyczącej segmentu nr 14, należącego do Janusza P. Przeprojektowanie planu realizacyjnego i umieszczenie na działce nr 103 budynku stykającego się ze szczytem budynku szeregowego nr 14, należącego do Janusza P., jest zgodne z obowiązującymi przepisami. Szczegółowe warunki realizacji budynku Anastazji P. zostaną określone w pozwoleniu na budowę w taki sposób, by Janusz P. nie poniósł szkody materialnej, a dobudowanie budynku nie spowodowało pogorszenia warunków mieszkalno-użytkowych w odniesieniu do budynku i działki Janusza P.
Na powyższą decyzję Janusz P. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Artykuł 35 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185 ze zm./ określa kategorie inwestycji, które wymagają wydania decyzji o lokalizacji inwestycji. Do takich inwestycji, realizowanych przez osoby fizyczne, przepis ten zalicza inwestycje przemysłowe, usługowe i handlowe. Z kolei rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie podziału inwestycji oraz zakresu, zasad i trybu ustalenia ich lokalizacji /Dz.U. nr 31 poz. 149/ określa w par. 1, jakie inwestycje należą do inwestycji o znaczeniu krajowym, a jakie - o znaczeniu lokalnym. Przepis par. 2 ust. 1 tego rozporządzenia wskazuje, że wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji wymagają inwestycje wymienione w par. 1 oraz inwestycje, których wykonanie mogłoby spowodować wprowadzenie, utrwalenie lub zwiększenie ograniczeń i uciążliwości, pogorszenie stanu ochrony środowiska, sanitarnego albo bezpieczeństwa ludzi lub mienia na terenach sąsiednich. Paragraf 2 ust. 4 tego rozporządzenia wprowadza ponadto obowiązek ustalenia, na wniosek inwestora, lokalizacji inwestycji nie objętych par. 1 i 2 ust. 1. Porównanie wymienionych wyżej przepisów rozporządzenia i ustawy pozwala na wyprowadzenie wniosku, że na wniosek inwestora, będącego osobą fizyczną, decyzja o lokalizacji inwestycji może być wydana tylko wówczas, gdy ma być realizowana inwestycja o charakterze przemysłowym, usługowym lub handlowym. Tego rodzaju decyzja nie może być wydana dla innych inwestycji osób fizycznych, na przykład w zakresie budownictwa jednorodzinnego.
Wprowadzenie w par. 2 ust. 4 omawianego rozporządzenia obowiązku wydania decyzji o lokalizacji inwestycji tylko na wniosek inwestora nie zmienia powyższej zasady. Wniosek strony bowiem ma znaczenie wyłącznie procesowe, gdyż powoduje wszczęcie postępowania, ale tylko w sprawach o których mowa w art. 35 ust. 1 cytowanej ustawy.
Skoro więc zaskarżona decyzja oraz utrzymana przez nią w mocy decyzja organu I instancji dotyczą ustalenia lokalizacji budynku mieszkalnego jednorodzinnego, przeto uznać należy, że zostały wydane bez podstawy prawnej, a tym samym dotknięte są wadą nieważności wskazaną w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Biorąc powyższe pod uwagę, należało na mocy art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdzić nieważność decyzji obu instancji.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 208 Kpa.