Podjęta na podstawie art. 229 pkt 3 Kpa uchwała rady gminy jest wyrazem oceny pracy zarządu i nie może być utożsamiana z czynnością nadzorczą uprawnionego organu.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Miasta S. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody (...) z dnia 7 kwietnia 1994 r. w przedmiocie uznania za bezzasadną skargi na działalność Zarządu Miasta w sprawie sprzedaży nieruchomości i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa w związku z art. 98 ust. 4 ustawy o samorządzie terytorialnym uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 7 kwietnia 1994 r. Wojewoda (...) stwierdził nieważność uchwały nr XLVI/447/94 Rady Miejskiej w S. z dnia 3 marca 1994 r., uznającej za bezzasadną skargę Krystyny H., Józefa P. i Bogdana P. na działalność Zarządu Miasta w sprawie sprzedaży nieruchomości miejskiej położonej przy ul. W. nr 133. Ta uchwała została podjęta na podstawie art. 229 pkt 3 Kpa.
Jak pośrednio wynika z akt sprawy, Rada Miejska w S. uchwałą nr XXXIII/279/92 z dnia 26 listopada 1992 r. w sprawie zbycia mienia Gminy dokonała rozporządzenia powyższą nieruchomością w sytuacji, gdy toczyło się postępowanie administracyjne o zwrot nieruchomości, naruszając przy tym art. 23 ust. 4 w związku z ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, nakazujący zawiadamiać byłych właścicieli o zbywaniu nieruchomości.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody (...) złożył na podstawie stosownej uchwały Rady Miejskiej prezydent Miasta S., wnosząc o uchylenie rozstrzygnięcia. Zdaniem Miasta S., uchwała podjęta przez Radę Miejską nie narusza art. 23 ust. 4 powołanej wyżej ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, sporna nieruchomość bowiem "nigdy nie stanowiła własności osób fizycznych", a ten przepis prawa "nie ma zastosowania do przedmiotowej nieruchomości". Jednocześnie za bezpodstawny został uznany zarzut sprzedaży nieruchomości podczas trwania postępowania administracyjnego o jej zwrot w świetle ostatecznej decyzji Wojewody (...), utrzymującej w mocy decyzję organu pierwszej instancji o odmowie zwrotu spornej nieruchomości
W odpowiedzi na skargę Wojewoda (...) wnosi o jej oddalenie z uzasadnieniem jak w zaskarżonym rozstrzygnięciu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna, a o nieważności takiej uchwały w całości lub części orzeka organ nadzorczy.
Z kolei w myśl art. 98 ust. 1 powyższej ustawy rozstrzygnięcie nadzorcze właściwego organu nadzoru podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Oznacza to, że zadaniem sądu jest kontrola legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego, a zatem zbadanie, czy organ nadzoru, w tym wypadku wojewoda, naruszył obowiązujące przepisy prawa wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, czy też takie naruszenie nie nastąpiło.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Wojewoda (...) naruszył prawo zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym. Stosownie do art. 91 ust. 1 cytowanej ustawy organ ten mógł stwierdzić nieważność uchwały Rady Miejskiej w S. z dnia 3 marca 1994 r., uznającej za bezzasadną skargę byłych właścicieli na działalność Zarządu Miasta w sprawie sprzedaży spornej nieruchomości, gdyby uchwała ta naruszała obowiązujące przepisy prawa, i to - stosownie do art. 91 ust. 4 ustawy o samorządzie terytorialnym - w sposób istotny. W świetle zebranego w sprawie materiału takiego istotnego naruszenia prawa trudno byłoby się dopatrzyć.