Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie pozwolenia na budowę
Tezy

Dopóki istnieje decyzja organu samorządowego, dopóty inne organy mają co najwyżej podstawę do ich własnego poglądu na legalność decyzji wójta, nie mają jednak żadnych podstaw do rozstrzygania własnych spraw z przyjęciem, że decyzja wójta jest nieważna, bo ich zdaniem wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Wskazuje to wyraźnie art. 34 ust. 2 ustawy zagospodarowaniu przestrzennym.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Kazimiery i Aleksandra L. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 17 marca 1998 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżoną decyzje; (...).

Uzasadnienie

Wojewoda K. decyzją z dnia 7 stycznia 1998 r. stwierdził, iż decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 13 listopada 1995 r. udzielająca Kazimierze i Aleksandrowi L., zamieszkałych w N. 149 pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego i urządzeń towarzyszących na działce nr 1613/11 wydana została z naruszeniem prawa. Organ uznał, iż stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego jest niedopuszczalne albowiem ww. decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpoznaniu odwołania Waldemara I. decyzją z dnia 17 marca 1998 r. uchylił decyzję Wojewody K. z dnia 7 stycznia 1998 r. i stwierdził nieważność decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 13 listopada 1995 r. o udzieleniu pozwolenia na budowę Kazimierze i Aleksandrowi L. W uzasadnieniu stwierdzono, że decyzja Wójta Gminy D. z dnia 16 września 1995 r. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla działki nr 1613/10 w N. jest niezgodna z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy D. Decyzja ta przyjmuje ustalenie o możliwości zabudowania działki, która nie jest przeznaczona pod budownictwo mieszkaniowe. Zgodnie z art. 34 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym decyzja Wójta Gminy D. o ustaleniu zabudowy i zagospodarowania z planem zagospodarowania jest nieważna, nieważna jest wobec tego decyzja o pozwoleniu na budowę oparta na nieważnej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania. Zdaniem organu orzekającego decyzja o pozwoleniu na budowę dla skarżących podlegała stwierdzeniu nieważności.

Skargę na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego złożyli Kazimiera i Aleksander L. zarzucając naruszenie art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane z 1994 r. i art. 34 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r., a także naruszenie art. 156 par. 2 Kpa i wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Skarżący podnieśli, iż w oparciu o ostateczne decyzje dotyczące ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania i o pozwoleniu na budowę wznieśli budynek mieszkalny z infrastrukturą w związku z czym powstała nieodwracalna sytuacja prawna.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja opiera się na poglądzie, wedle którego organ budowlany /nadzoru budowlanego/ jest uprawniony do stwierdzenia legalności /zgodności z prawem/ ostatecznej decyzji organu samorządowego i ferowania własnej decyzji przy przyjęciu, iż decyzja organu samorządowego jest nieważna.

Jest to pogląd całkowicie nietrafny. Organ samorządowy /w tym wypadku wójt gminy/ wydał decyzję o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania określonej nieruchomości i decyzja ta stała się ostateczna. Być może, że wskazana decyzja wójta gminy jest wadliwa od strony prawnej i podjęta nawet z rażącym naruszeniem prawa, jednakże organ rozpoznający sprawę pozwolenia na budowę, nie jest w żadnym wypadku ani procesowe, ani ustrojowo upoważniony do ferowania i przyjmowania poglądu, iż decyzja wójta gminy jest nieważna. Stwierdzenie, że skutkami procesowymi, nieważności decyzji wójta gminy o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania może nastąpić tylko decyzją organu mającego kompetencje do kontrolowania legalności decyzji organu samorządowego, nie zaś żadnego innego organu, w tym organu nadzoru budowlanego. Dopóki istnieje decyzja organu samorządowego, dopóty inne organy mają co najwyżej podstawę do ich własnego poglądu na legalność decyzji wójta, nie mają jednak żadnych podstaw do rozstrzygania własnych spraw z przyjęciem, że decyzja wójta jest nieważna, bo ich zdaniem wydana została z rażącym naruszeniem prawa. Wskazuje to wyraźnie art. 34 ust. 2 ustawy zagospodarowaniu przestrzennym. Powoływanie się w tej kwestii również na art. 16 pkt 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jest chybione, gdyż jest to przepis, który należy łączyć z kwestiami kompetencji organów i nie oznacza on, że każdy organ stykający się z decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania może przyjmować nieważność tej decyzji i na tym ustaleniu opierać własne rozstrzygnięcia /por. cyt. art. 34 ustawy/. Trzeba przy zwrócić uwagę na art. 47 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym określający, iż warunki zabudowy i zagospodarowania, ustalone w decyzji, wiążą organ wydający pozwolenie na budowę.

Z powyższych powodów decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, jako wydana z naruszeniem prawa, podlegała uchyleniu /art. 22 ust. 1 pkt 1 i art. 55 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z dnia 11 maja 1995 r./.

Strona 1/1