Żaden zapis ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ nie przewiduje wydawania pozwolenia na budowę na czas oznaczony, wynikający z okresu, na jaki inwestor legitymuje się prawem do dysponowania nieruchomością, ustalonego na przykład w umowie dzierżawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Danuty H. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 7 lipca 1986 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę pawilonu handlowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Decyzją z dnia 7 lipca 1986 r. U30.087-200/86 Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej utrzymał w mocy decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego z dnia 27 maja 1986 nr UAN.II.B/8386/21/86, stwierdzającą nieważność decyzji Architekta Miejskiego w G. z dnia 29 kwietnia 1986 nr UAN.V/8381/2/86 o udzieleniu Danucie H. pozwolenia na budowę pawilonu handlowego warzywno-owocowego przy ul. F. w G. W uzasadnieniu swojej decyzji Minister podał, że pozwolenie na budowę zostało wydane z rażącym naruszeniem art. 29 ust. 5 prawa budowlanego, gdyż inwestor nie miał prawa do dysponowania nieruchomością, albowiem umowa dzierżawy terenu została zawarta na czas określony do dnia 31 grudnia 1986 r., pozwolenie na budowę zaś nie zawiera klauzuli czasowości.
W skardze na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Danuta H. zarzuciła, że decyzja jest błędna, gdyż po upływie roku miało nastąpić przedłużenie dzierżawy lub sprzedaż terenu.
W odpowiedzi na skargę Minister podtrzymał swoje stanowisko.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W dniu wydania przez organ stopnia podstawowego pozwolenia na budowę pawilonu handlowego Danuta H. legitymowała się umową dzierżawy działki gruntu z przeznaczeniem na budowę kiosku owocowo-warzywnego. Legitymowała się zatem prawem do dysponowania na powyższy cel nieruchomością w rozumieniu art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Żaden przepis tej ustawy nie przewiduje wydawania pozwoleń na budowę tylko na czas oznaczony, wynikający z okresu, na jaki inwestor legitymuje się prawem do dysponowania gruntem. Wydanie zatem pozwolenia na budowę bez "klauzuli czasowości" nie stanowi naruszenia prawa, a zwłaszcza rażącego naruszenia prawa. Tylko zaś rażące naruszenie prawa jest podstawą stwierdzenia nieważności decyzji zgodnie z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Nadmienić należy, że kwestie rozliczenia się z nakładów poczynionych na dzierżawionej nieruchomości i przywrócenia tej nieruchomości do stanu poprzedniego po wygaśnięciu dzierżawy należą do problematyki cywilnoprawnej, to znaczy, że strony umowy dzierżawy mogą uregulować je między sobą w tej umowie, a przy braku postanowień umowy w tym zakresie decydują wprost przepisy kodeksu cywilnego.
W rozpoznawanej sprawie kwestie te reguluje umowa dzierżawy, stanowiąc, że po zakończeniu dzierżawy dzierżawca będzie obowiązany zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się on znajdować stosownie do przepisów o wykonaniu dzierżawy oraz dokona w terminie jednego miesiąca rozbiórki wzniesionych na tym terenie obiektów bez prawa do odszkodowania. Podano także, iż rozstrzyganie ewentualnych sporów związanych z tą umową należy do właściwego Sądu.
Sąd stwierdza, że brak jest podstaw prawnych do wkraczania przez organ nadzoru urbanistyczno-budowlanego w sprawy objęte umową cywilnoprawną w drodze stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę, wydanego bez ograniczenia czasowego inwestorowi obiektu budowlanego na terenie na ten cel wydzierżawionym na czas oznaczony w umowie.
Zaskarżoną decyzję zatem i utrzymaną przez nią w mocy decyzję organu stopnia wojewódzkiego wydano z naruszeniem art. 29 ust. 5 prawa budowlanego i art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, co nakazuje ich uchylenie.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa oraz art. 208 Kpa, jak w sentencji wyroku.