Jeżeli przepis prawa upoważnia bądź zobowiązuje organ administracji państwowej do zastosowania sankcji administracyjnej za popełnienie przestępstwa lub wykroczenia w stosunku do osoby posiadającej zezwolenie na prowadzenie publicznego transportu drogowego taksówką osobową, to sankcja taka może być zastosowana wówczas, gdy przewidujący ją przepis prawa obowiązywał w czasie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Mieczysława W. na decyzję Dyrektora Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 8 czerwca 1986 r. w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie publicznego transportu drogowego taksówką osobową i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Wydziału Komunikacji Urzędu Dzielnicowego, a także zgodnie z art. 208 Kpa zasądził od Dyrektora Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Dyrektor Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy decyzją z dnia 8 czerwca 1986 nr Km.IV-6650/24/86 utrzymał w mocy decyzję Kierownika Wydziału Komunikacji Urzędu Dzielnicowego z dnia 10 kwietnia 1986 nr KX 6648/01/86, cofającą Mieczysławowi W. zezwolenie na prowadzenie publicznego transportu drogowego taksówką osobową. W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy stwierdził, że Mieczysław W., który działalność zarobkową w zakresie przewozu osób rozpoczął dnia 26 stycznia 1983 r. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 2 kwietnia 1983 r. na karę grzywny w wysokości 15.000 zł za przestępstwo o charakterze chuligańskim. Następnie wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 7 lutego 1986 r. Mieczysław W. został po raz drugi skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności z zawieszeniem wykonania kary na 5 lat za wszczęcie po pijanemu awantury w miejscu zamieszkania i za znieważenie funkcjonariuszy MO. Organ administracji państwowej, udzielający zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego taksówką osobową, musi mieć pewność, że udziela zezwolenia osobie godnej zaufania i nie karanej. Mieczysław W. został w krótkim czasie dwukrotnie ukarany przez sąd za czyny o charakterze chuligańskim, z tego też względu - wykonując dyspozycję par. 42 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234 ze zm./ orzeczono o cofnięciu zezwolenia.
Na decyzję tę złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Mieczysław W., wnosząc o jej uchylenie. W skardze podano, że zaskarżona decyzja narusza przepisy par. 16, par. 41 i 42 cytowanego wyżej rozporządzenia, albowiem "nie zachodzi przypadek obligatoryjności takiego cofnięcia, a szereg względów natury wychowawczej, wynikających nawet z istoty instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, przemawia za utrzymaniem wobec Mieczysława W. udzielonej koncesji". Wskazano także, iż "rodzaj karalności skarżącego nie wyłącza możliwości kontynuowania zawodu jako kierowcy taksówki". Jest to jedyny wyuczony zawód i źródło utrzymania jego rodziny. Cofnięcie koncesji oraz inne obowiązki związane z warunkowym zawieszeniem kary stanowiłyby zbyt ostrą represję, uderzającą wręcz w podstawy bytu rodziny skarżącego.
Dyrektor Wydziału Komunikacji w odpowiedzi na skargę powtórzył argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz wniósł o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przepis par. 42 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234 ze zm./, zezwalający organowi administracji państwowej na cofnięcie zezwolenia udzielonego osobie fizycznej w razie jej "ukarania przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń za popełnienie przestępstwa lub wykroczenia o charakterze chuligańskim", obowiązuje od dnia 14 lutego 1986 r. Przepis ten zatem obowiązywał w dniu wydania decyzji przez organy I i II instancji. Przepis ten jednak nie obowiązywał w dniach popełnienia przez skarżącego czynów, które zostały przez Sąd Rejonowy uznane za popełnione z pobudek chuligańskich i za które został skazany wyżej wymienionymi wyrokami tego sądu.