1. Naruszenie interesu prawnego wnoszącego zarzut do projektu planu miejscowego, niezależnie od tego, czy dotyczy całej działki, czy tylko jej części, jest wystarczającą przesłanką dla uznania zgłoszonych zastrzeżeń za zarzut w rozumieniu art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./, co zobowiązuje radę gminy do rozpatrzenia tych zastrzeżeń w trybie określonym w art. 24 ust. 3 tej ustawy i dokonania oceny rodzaju naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego zarzut.
2. Obowiązek uwzględnienia zarzutu wniesionego do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego zarzut jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego /normy prawa materialnego/. Obowiązku takiego rada gminy nie ma, gdy naruszony zostaje interes prawny lub uprawnienie wnoszącego zarzut, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie władztwa planistycznego /art. 4 ust. 1 powyższej ustawy/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Witolda i Sławomira K. na uchwałę Rady Gminy Dź. z dnia 20 lutego 1998 r. w przedmiocie zarzutów wniesionych do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały a także - na podstawie art. 55 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy - zasądził od Rady Gminy Dź. na rzecz Witolda i Sławomira K. dziesięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Pismem z dnia 1 grudnia 1997 r. Witold i Sławomir K. wnieśli zarzut do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zespołu zabudowy letniskowej w obrębie wsi D. i L. w związku z niewłączeniem ich działki nr 2148 - mimo stosownego wniosku - pod budownictwo letniskowe, a ponadto w związku z bezpodstawnym - jak twierdzą - objęciem ich działki strefą ochrony konserwatorskiej.
Uchwałą nr XXIV/158/98 z dnia 20 lutego 1996 r. Rada Gminy Dź. potraktowała uwagi Witolda i Sławomira K. jako protest i odrzuciła je, uzasadniając to położeniem działki w strefie ochrony jeziora S. W. i związanym z tym brakiem możliwości zmiany jej przeznaczenia. W odniesieniu do zgłoszonych zastrzeżeń dotyczących przebiegu /poszerzenia/ drogi Rada potraktowała je jako zarzut i powyższą uchwałą odrzuciła, uznawszy przyjęte w projekcie planu rozwiązania komunikacyjne za optymalne.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na te uchwałę Rady Gminy w Dź. wnieśli Witold i Sławomir K. z zarzutem naruszenia zasady równości wobec prawa w związku z przekwalifikowaniem pod budownictwo letniskowe działek innych właścicieli, będących w identycznej sytuacji jak oni, a także z zarzutem nierozpoznania wszystkich zastrzeżeń zgłoszonych do projektu planu.
W odpowiedzi na skargę Rada Gminy we Dź. wniosła o oddalenie skargi z uzasadnieniem jak w zaskarżonej uchwale.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ zarzut do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego może wnieść każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przez ustalenia przyjęte w projekcie planu wyłożonym do publicznego wglądu.
Tak skonstruowany przepis w istotny sposób rzutuje na legitymację skargową zgłaszającego zarzut. W przeciwieństwie do legitymacji w postępowaniu administracyjnym uregulowanym przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, uprawniony do wniesienia zarzutu może być jedynie ten podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Innymi słowy, przymiot strony w omawianym postępowaniu planistycznym kształtowany jest na innych zasadach aniżeli w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami kodeksu. (...)
Wnoszący zarzut musi się wykazać nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także naruszeniem tego interesu lub uprawnienia. To zaś oznacza, że w postępowaniu kwestionującym w formie zarzutu projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego podmiotowość uczestnika tego postępowania jest kształtowana inaczej niż w postępowaniu administracyjnym, obejmując nie tylko występowanie interesu prawnego lub uprawnienia, ale także naruszenie tego interesu lub uprawnienia. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia staje się przesłanką dopuszczalności zarzutu i otwiera drogę do jego merytorycznej oceny.