Zgodnie z obowiązującymi od dnia 1 stycznia 1995 r. przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ ogrodzenia budowlane poza miejscami publicznymi - niezależnie od ich konstrukcji i użytego materiału budowlanego - nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę i w związku z tym nie podlegają nadzorowi organów budowlanych. Wydane w odniesieniu do takich ogrodzeń decyzje administracyjne nakazujące ich rozbiórkę byłyby dotknięte wadą nieważności, o której mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Cezariusza K. na decyzję Wojewody (...) z dnia 4 maja 1995 r. w przedmiocie uchylenia decyzji nakazującej rozbiórkę ogrodzenia i umorzenia postępowania I instancji.
Kierownik Urzędu Rejonowego w M. decyzją z dnia 16 marca 1995 r., wydaną z powołaniem się na art. 37 ust. 1 pkt 2 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, nakazał Bogdanowi Ż. wykonanie w terminie do dnia 30 kwietnia 1995 r. rozbiórki ogrodzenia pełnego, wykonanego przy granicy od strony nieruchomości Cezariusza K. przy ul. K. nr 4 i 6 w M.
Decyzja ta, zakwestionowana w odwołaniu Bogdana Ż., została uchylona w całości decyzją Wojewody (...) z dnia 4 maja 1995 r., którą jednocześnie zostało umorzone postępowanie I instancji. W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z art. 103 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, a nie zakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy nowej ustawy. W myśl zaś art. 29 ust. 1 pkt 7 nowego prawa budowlanego budowa ogrodzenia między posesjami nie wymaga pozwolenia na budowę. Wyliczenie budów i robót budowlanych zawarte w art. 29 stanowi listę zamkniętą i wymienione w tym przepisie budowy i roboty budowlane są zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Stosowanie wykładni rozszerzającej jest niedopuszczalne. W związku z tym sprawa budowy ogrodzenia między nieruchomościami nie należy do właściwości organów państwowego nadzoru budowlanego, wobec czego postępowanie stało się bezprzedmiotowe i należało orzec jak w sentencji.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Cezariusz K. domagał się jej uchylenia bądź stwierdzenia nieważności.
Zdaniem skarżącego, przepis art. 29 ust. 1pkt 7 prawa budowlanego z 1994 r. nie wyczerpuje całości zagadnień budowlanych związanych z ogrodzeniami. Prawo budowlane stawia różne warunki również w odniesieniu do ogrodzeń: muszą one być spełnione przy wznoszeniu takich urządzeń budowlanych, a nie zostały w niniejszym wypadku spełnione przez inwestora. Każdy obiekt budowlany musi odpowiadać warunkom określonym w art. 5 ust. 1 prawa budowlanego z 1994 r. Z opinii biegłego budowlanego, złożonej w niniejszej sprawie, wynika, że ogrodzenie pod względem konstrukcyjnym stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi. Nie spełnia również warunków polskiej normy. Ogrodzenie to narusza także art. 5 ust. 2 prawa budowlanego, gdyż jest pełne i bardzo wysokie, przez co pozbawia dopływu światła słonecznego pomieszczenia znajdujące się na parterze budynku mieszkalnego skarżącego. Ogrodzenie nie czyni także zadość wymaganiom określonym w przepisach par. 41, 42 i 43 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 lutego 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. nr 10 poz. 46/. Poza tym ogrodzenie to przekracza granicę na pewnych odcinkach i wchodzi na grunt skarżącego.