Obowiązek rozbiórki obiektu budowlanego wzniesionego na czas oznaczony powstaje z chwilą upływu terminu określonego w pozwoleniu na jego budowę, z mocy tego pozwolenia.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Genowefy K. na decyzję Naczelnego Architekta Warszawy z dnia 11 stycznia 1988 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektów budowlanych.
Genowefa K. uzyskała w 1973 r. pozwolenie na budowę szklarni z kotłownią na działce przy ul. O. nr 24 w Z. jako obiektu tymczasowego, którego okres użytkowania określono na 10 lat.
Przed upływem tego terminu Genowefa K. podjęła starania o zmianę pozwolenia w ten sposób, aby wybudowany obiekt mógł pozostać na stałe. Wniosek jej w tym przedmiocie został załatwiony odmownie decyzjami organów administracji państwowej, wydanymi w 1982 r. Zgodność tych decyzji z prawem została stwierdzona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 grudnia 1983 r. I SA 233/83, w którego uzasadnieniu zawarty jest szczegółowy opis sprawy.
W związku z tym, że Genowefa K. nie dokonała rozbiórki szklarni, a do organów administracji państwowej wpływały skargi w tej sprawie od osoby zainteresowanej, Wiktorii D., Naczelnik Miasta Z. decyzją z dnia 4 sierpnia 1987 r. /sprostowaną postanowieniem z dnia 18 sierpnia 1987 r./ nakazał rozbiórkę szklarni, wiaty i kotłowni w terminie do dnia 30 września 1987 r. Decyzja ta została wydana na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/.
Organ odwoławczy decyzją z dnia 11 stycznia 1988 r. uchylił decyzję organu I instancji i umorzył postępowanie przed tym organem. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podano, że w sprawie obowiązuje prawomocna decyzja Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 29 grudnia 1982 r., "która odmówiła przedłużenia lokalizacji przedmiotowej szklarni i nakazała jej rozbiórkę" oraz powołano się na treść wymienionego wyżej wyroku NSA. Zdaniem organu odwoławczego, organ administracji państwowej powinien w tej sytuacji wdrożyć postępowanie egzekucyjne, gdyż "wydanie uchylonej decyzji I instancji było bezprzedmiotowe /art. 156 par. 1 Kpa/".
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Genowefa K. wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, przy czym wniosek ten został uwzględniony w postanowieniu sądu z dnia 29 czerwca 1988 r., i zgłosiła kilka zarzutów, jak to, że organ odwoławczy bezzasadnie przyjął, iż nakaz rozbiórki wydany przez organ I instancji jest dotknięty wadą nieważności w rozumieniu art. 156 par. 1 Kpa, gdyż dotyczy sprawy rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną z dnia 28 grudnia 1982 r. Wspomniana decyzja Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy dotyczyła innej sprawy, a mianowicie wyłącznie odmowy przedłużenia terminu ważności lokalizacji szklarni. Uchylając nakaz rozbiórki szklarni, organ odwoławczy nie wykazał nieprawidłowości tego nakazu, a ponadto nie rozpoznał istoty sprawy podniesionej w odwołaniu, to jest dopuszczalności odroczenia rozbiórki obiektu. W konkluzji Genowefa K. wniosła, by: "(...) całe postępowanie w tej sprawie (...) umorzyć i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji - ze zobowiązaniem go do pełnego wykorzystaniu przy orzekaniu w tej sprawie materiałów opracowanego projektu miejscowego planu szczegółowego zagospodarowania przestrzennego osiedla O. w Z."