1. Artykuł 39 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ ma zastosowanie tylko do ukończonego obiektu budowlanego lub obiektu znajdującego się w takim stanie budowy, że możliwe jest czasowe jego wykorzystanie na cel określony w decyzji, bez konieczności dokończenia budowy.
2.Okres, na jaki na podstawie powyższego przepisu zostaje odroczone wykonanie przymusowej rozbiórki obiektu budowlanego, nie może zależeć od przyszłego zdarzenia niepewnego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Heleny O. na decyzję Naczelnego Architekta Warszawy z dnia 3 października 1986 r. w przedmiocie odroczenia rozbiórki obiektu budowanego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Architekta Dzielnicowego, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Naczelnego Architekta Warszawy kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Naczelnik Dzielnicy w Warszawie decyzją z dnia 25 lipca 1983 nr AGK-4/8382/2210/IP/83 nakazał Jolancie B. rozbiórkę samowolnie budowlanego budynku gospodarczego przy ul. K. nr 29 w Warszawie.
Po rozpatrzeniu odwołania Jolanty B. od tej decyzji, Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy decyzją z dnia 18 listopada 1983 nr 749/83 UA.OS-A/O-NB/318/Płd/83 utrzymał w mocy powyższą decyzję, z tym że termin rozbiórki budynku odroczył "do czasu realizacji zamierzeń urbanistycznych przewidzianych na tym terenie".
Na skutek skargi Heleny O. na tę decyzję w części dotyczącej odroczenia terminu wykonania rozbiórki Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 marca 1985 r. II SA 2096/84 stwierdził nieważność decyzji o odroczeniu terminu rozbiórki, gdyż na podstawie art. 39 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ orzekł o tym organ stołeczny, rozpoznając odwołanie od decyzji nakazującej rozbiórkę, podczas gdy odroczenie wykonania rozbiórki na podstawie art. 39 prawa budowlanego może nastąpić dopiero po ostatecznym orzeczeniu o rozbiórce i w odrębnym, samodzielnym postępowaniu, prowadzonym od początku w toku instancji przez organ stopnia podstawowego jako właściwy organ I instancji. Sąd wskazał, że wobec ostatecznej decyzji o nakazie rozbiórki budynku sprawa odroczenia terminu wykonania tej rozbiórki podlega rozpoznaniu przez organ administracji I instancji.
Po rozpatrzeniu tej sprawy w postępowaniu administracyjnym Architekt Dzielnicowy decyzją z dnia 6 czerwca 1986 nr UANB/8385/1240/86 odroczył termin rozbiórki omawianego budynku "do czasu realizacji nowego budynku mieszkalnego" i orzekł, że "w celu otrzymania zezwolenia na czasowe wykorzystanie budynku wyłącznie na cele gospodarcze" należy złożyć w terminie dwutygodniowym uaktualniony plan inwentaryzacyjny budynku, orzeczenie o jego stanie technicznym i dowód własności działki.
Decyzja ta utrzymana została w mocy przez Naczelnego Architekta Warszawy decyzją z dnia 3 października 1986 nr 1140/86- UAN/A-8385-PŁD-Ns/6/86, z której uzasadnienia wynika, że organ ten uważa, iż przy orzeczonym ostatecznie nakazie rozbiórki nie dokończonego obiektu budowlanego i odroczeniu wykonania tej rozbiórki dopuszczalne jest wydanie zezwolenia na dokończenie budowy tego obiektu.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Helena O. wniosła o jej uchylenie, podając, że zaskarżona decyzja i utrzymana przez nią w mocy decyzja organu I instancji zezwalają faktycznie na dokończenie budowy częściowo zbudowanego spornego budynku, mimo nakazu jego rozbiórki. Z punktu widzenia zaś art. 39 prawa budowlanego podany w zaskarżonej decyzji termin odroczenia rozbiórki jest terminem nie sprecyzowanym.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podając, że wybudowanie budynku gospodarczego na działce inwestora jest konieczne, gdyż nie ma on żadnych pomieszczeń gospodarczych na nieruchomości, a istniejący budynek mieszkalny przeznaczony jest do wymiany.