W przypadku ustalenia przez organ administracji braku przymiotu strony podmiotu wnoszącego zadanie stwierdzenia nieważności i w konsekwencji wydania decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności, nie ma podstaw do uwzględnienia skargi, choćby podmiot wnoszący przytoczone wyżej żądanie wskazywał na istnienie przyczyn nieważności wymienionych w art. 156 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 13 października 2003 r. sprawy ze skargi Edwarda J. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 11 stycznia 2002 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji - skargę oddala.
Decyzją z 8 sierpnia 2001 r. Wojewoda K.-P. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Wydziału Finansowego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w T. z 5 marca 1962 r.
Ustalono, że decyzja z 5 marca 1962 r., stwierdzała, że nieruchomość położona w T. przy ul. K. uregulowana w księdze wieczystej nr 164 stanowi majątek opuszczony poniemiecki w rozumieniu przepisów dekretu z 8.03.1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Właścicielką tej nieruchomości była wdowa Teresa K. z domu D. z T. Zmarła ona w T. 30 grudnia 1945 r. Nie ustalono, czy zmarła dokonała rozporządzenia nieruchomością. Powoduje to, że nieruchomość ma przymiot mienia opuszczonego. W tej sytuacji nie mogły być uznane za stronę postępowania zakończonego decyzją z 1962 r. osoby, które były użytkownikami czy najemcami nieruchomości. Decyzję tę skierowano do spadkobierców Teresy K. nieznanych z miejsca zamieszkania, ogłaszając o jej wydaniu poprzez umieszczenie na tablicy ogłoszeń. Przymiotu strony nie ma również Edward J., który twierdzi, że nieruchomość Teresa K. zamierzała zbyć jego rodzicom i za jej zgodą nieruchomość była użytkowana przez rodziców, a po ich śmierci przez Edwarda J. Władali oni nieruchomością jak właściciele i toczy się postępowanie o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie. W związku z tym Edward J. ma interes faktyczny, lecz nie ma interesu prawnego.
Po rozpatrzeniu odwołania Edwarda J. decyzją z dnia 11 stycznia 2002 r. wydaną z upoważnienia Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast utrzymano w mocy decyzję organu pierwszej instancji z podkreśleniem, że z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z 1962 r. wystąpiła osoba będąca byłym posiadaczem samoistnym, a nie osoba, która dysponowałaby prawem do nieruchomości". Twierdzenie zaś, że osoba ta nabyła własność nieruchomości przez zasiedzenie nie zostało udokumentowane postanowieniem sądu.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik Edwarda J. zarzucając naruszenie art. 28 i art. 157 par. 2 Kpa stwierdza, że skarżący ma interes prawny. Wyjaśnia, że w postępowaniu o zasiedzenie Skarb Państwa kwestionuje nabycie przez skarżącego własności, gdyż w latach 1962-1990 włączona była możliwość zasiedzenia nieruchomości państwowych i że nastąpiła przerwa biegu terminu zasiedzenia wskutek działań Skarbu Państwa. Interes prawny skarżącego wynika więc z art. 172 Kc. Powołując wyrok NSA z dnia 12 stycznia 1994 r. /II SA 2164/02 - ONSA 1995 Nr 1 poz. 32/ stwierdza, że jeżeli występuje przyczyna nieważności z art. 156 par. 1 Kpa organ nadzoru, niezależnie od tego czy postępowanie zostało wszczęte na żądanie strony czy z urzędu, ma obowiązek stwierdzenia nieważności decyzji lub stwierdzenia, że decyzja została wydana z naruszeniem prawa.