1. W sytuacji, gdy zakres kompetencyjny organów ochrony środowiska wynika z art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ i co za tym idzie ograniczony jest do uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z właściwymi rzeczowo organami wymienionymi w tym przepisie to uzgodnienie to powinno być dokonywane w trybie art. 106 Kpa i wobec tego zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia, na które stronie służy zażalenie /art. 106 par. 5 Kpa/.
2. Ocena zgodności inwestycji z planem miejscowym jest zasadniczą funkcją decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu natomiast szczegółowe kwestie rozwiązań technicznych, w tym dotyczące ochrony przed niedozwolonymi uciążliwościami inwestycji dla właścicieli nieruchomości sąsiednich winny zostać rozstrzygnięte w decyzji o pozwoleniu na budowę.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skarg: Eugenii G. oraz Marty K. na postanowienie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 16 lutego 1998 r. (...) w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu pod budowę drogowego obejścia miasta B. - oddala skargę.
Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa decyzją z dnia 16 lutego 1998 r. opartą na art. 40 ust. 1 i 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz par. 3 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1995 r. w sprawie rodzajów inwestycji szkodliwych dla zdrowia ludzi oraz ocen oddziaływania na środowisko /Dz.U. nr 52 poz. 284/, utrzyma w mocy zakwestionowane w zażaleniach Eugenii G. i Marty K. postanowienie Wojewody K. z dnia 30 września 1996 r. uzgadniające w zakresie ochrony środowiska projekt decyzji Burmistrza B. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu pod budowę drogowego obejścia miasta B. w ciągu drogi krajowej nr 98 W.-K.-P. W uzasadnieniu tej decyzji zostało podniesione, że lokalizacja drogowego obejścia miasta B. w ciągu drogi krajowej nr 98 nie narusza ustaleń miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego gminy B., a także jest zgodna z normatywami ochrony środowiska. W projekcie decyzji Burmistrza B. o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu pod budowę obwodnicy miasta Biecza umieszczono punkt, w którym stwierdzono potrzebę wykonania zabezpieczeń przy budynkach mieszkalnych, zlokalizowanych w pasie o szerokości 80 - 100 m z każdej strony drogi. Zabezpieczenia te będą wykonane w postaci ekranów akustycznych, ochronnych pasów zieleni i okien o podwyższonej izolacji. Proponowane zabezpieczenia gwarantują dotrzymanie dopuszczalnych norm ochrony środowiska.
Skargę na tę decyzję wnieśli Eugenia G. oraz Marta K.
Eugenia G., domagając się stwierdzenia nieważności bądź uchylenia zaskarżonej decyzji zarzuciła, iż żadne z wymienionych w decyzji zabezpieczeń akustycznych nie będzie mogło być zrealizowane w sposób skutecznie zabezpieczający jej posesję przed hałasem ze względu na małą odległość pomiędzy pasem drogowym projektowanej obwodnicy a jej budynkiem mieszkalnym.
Z kolei Marta K. zarzuciła, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o ochronie gruntów rolnych przed zanieczyszczeniami przemysłowymi i komunikacyjnymi oraz, że z uwagi na to, iż część jej działki znajduje się między brzegiem rzeki Ropy i położoną na podwyższonym terenie drogą to wybudowanie projektowanej obwodnicy działka stanie się rozlewiskiem rzeki.
W odpowiedzi na skargi organ odwoławczy wniósł o ich oddalenie - podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Z urzędu /art. 51 ustawy o NSA/ należało zwrócić uwagę na formalną nieprawidłowość oznaczenia aktu administracyjnego będącego przedmiotem skargi. W sytuacji bowiem gdy zakres kompetencyjny organów ochrony środowiska wynika z art. 40 ust. 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i co za tym idzie ograniczony jest do uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z właściwymi rzeczowo organami wymienionymi w tym przepisie to uzgodnienie to powinno być dokonywane w trybie art. 106 Kpa i wobec tego zajęcie stanowiska przez ten organ następuje w drodze postanowienia, na które stronie służy zażalenie /art. 106 par. 5 Kpa/. Błędne oznaczenie przez organ II instancji swojego rozstrzygnięcia nie spowodowało jednakże dla stron żadnych ujemnych skutków prawnych i w związku z tym nie mogło mieć żadnego znaczenia dla oceny zasadności skarg. Obie zaś skargi nie zasługują na uwzględnienie. Zawarte w nich zarzuty o niewątpliwie istotnym dla skarżących znaczeniu nie mogły być rozstrzygane przez organ o kompetencjach wyłącznie współdziałających przy podejmowaniu decyzji i warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.