Sprawa ze skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę
Tezy

1. Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ nie przewidują możliwości przeniesienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej na rzecz określonego podmiotu na inny podmiot. W przepisach dotyczących procesu inwestycyjnego przewiduje się jedynie przeniesienie na inny podmiot decyzji o pozwoleniu na budowę /art. 40 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.

2. Niedopuszczalne jest wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę na wniosek podmiotu, który nie dołączył do wniosku o pozwolenie na budowę decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydanej na rzecz wnioskodawcy. Pozwolenie na budowę wydane podmiotowi, który posłużył się decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, której adresatem jest inny podmiot, powinno być traktowane jako wydane na rzecz podmiotu nie posiadającego w ogóle decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, co stanowi przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji określoną w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, wobec rażącego naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane z 1994 r./.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojciecha R. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 grudnia 1996 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Uzasadnienie strona 1/3

Wojciech R. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 18 grudnia 1996 r. (...) wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 w związku z art. 127 par. 3 Kpa w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody W. z dnia 2 lipca 1996 r. (...) o pozwoleniu na budowę dwóch wielorodzinnych budynków z garażami podziemnymi oraz dwunastu jednorodzinnych domków w zabudowie szeregowej z garażami.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji w sprawie pozwolenia na budowę podkreślając, iż w ocenie tego organu akta sprawy nie dają podstaw do uznania, że decyzja ta była dotknięta wadą skutkującą nieważność z mocy art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Przyznając, że pozwolenie na budowę uzyskali właściciele działki przeznaczonej pod zabudowę, którzy nie byli adresatami decyzji z dnia 8 września 1995 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu organ orzekający stwierdził, iż formułowany w oparciu o tą okoliczność we wniosku wszczynającym postępowanie w sprawie zarzut rażącego naruszenia art. 32 ust 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ jest niezasadny, gdyż przepis ten "nie wymaga wprost, aby osobą ubiegającą się o pozwolenie na budowę był ten sam podmiot, który jest adresatem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Nie wynika to również z art. 33 ust. 2 cyt. ustawy". W ocenie organu na tożsamość podmiotów decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu i decyzji o pozwoleniu na budowę może wskazywać wykładnia celowościowa wymienionych przepisów ustawy - Prawo budowlane, nie można jednak przyjąć "na tle utrwalonego orzecznictwa", aby kwestionowane pozwolenie na budowę naruszało prawo w stopniu powodującym konieczność stwierdzenia nieważności z mocy przepisu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Organ orzekający zauważył przy tym, iż decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w istocie jest aktem "z zakresu prawa administracyjnego rzeczowego bowiem określa warunki zabudowy i może być wydana stosownie do przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym każdemu wnioskodawcy.

W związku z podniesionym we wniosku wszczynającym postępowanie kwestii braku zgody na budowę przedmiotowej inwestycji przy prywatnej drodze dojazdowej /ulicy P./ oraz niezachowania wymaganych odległości od tej prywatnej drogi, organ orzekający stwierdził, iż "kwestia nieuregulowanego stanu prawnego istniejącej ulicy P. nie może mieć wpływu na badaną w trybie nadzoru decyzję, albowiem obejmuje ona zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na budowę zespołu obiektów mieszkalnych zlokalizowanych wzdłuż istniejącej ulicy P.". Nie potwierdził się również zarzut naruszenia przepisów dotyczących usytuowania inwestycji.

Strona 1/3