W sprawie o wydanie pozwolenia na budowę, rozpoznawanej w czasie obowiązywania planu zagospodarowania przestrzennego, przewidywana możliwość zmiany przeznaczenia terenu w nowo opracowywanym projekcie takiego planu nie stanowi przesłanki zawieszenia postępowania na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, niezależnie od tego, w jakim stadium opracowania znajduje się plan.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Władysława O. na decyzję Naczelnego Architekta Warszawy z dnia 13 stycznia 1987 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego.
Decyzją z dnia 24 listopada 1986 r. Kierownik Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Dzielnicowego w Warszawie odmówił wydania pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego bliźniaczego na nieruchomości przy ul. nr 6 w warszawie. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że według planu zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy, zatwierdzonego uchwałą Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 6 grudnia 1982 r., teren, na którym znajduje się nieruchomość, jest przeznaczony pod urządzenia komunikacji miejskiej oraz bazy komunalne i budowlane. Dopuszczenie więc do zabudowy mieszkalnej byłoby sprzeczne z art. 3 prawa budowlanego.
Naczelny Architekt Warszawy decyzją z dnia 13 stycznia 1987 r. nr UAN/A 8381/Płd-Np/53/86 utrzymał w postępowaniu odwoławczym w mocy decyzję z dnia 24 listopada 1986 r., podzielając zawarte w niej uzasadnienie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Władysław O. wnosił o uchylenie decyzji odmownych i wydanie żądanego zezwolenia, stwierdzając, że projektowany budynek mieszkalny zamierza przeznaczyć dla syna i córki, gdyż obecnie z całą rodziną zajmuje mieszkanie o powierzchni 48 m2. Wskazał, że obok jego działki są wybudowane domy jednorodzinne i ich właściciele uzyskali zezwolenia na budowę. Na jego działce o powierzchni 400 m2 nie można wybudować bazy miejskiej i urządzeń komunikacji. Nawet pracownicy organu stopnia wojewódzkiego są zdania, że teren, na którym się znajduje jego działka, powinien być przeznaczony pod budownictwo indywidualne.
W odpowiedzi na skargę podtrzymano stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji z podkreśleniem, że teren obok działki skarżącego istotnie jest zabudowany częściowo budynkiem mieszkalnym i w nowo opracowanym planie dzielnicy rozważana jest możliwość zmiany przeznaczenia terenu, ale do tego czasu wydanie pozytywnej decyzji naruszałoby art. 3 prawa budowlanego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Z dołączonego wyrysu i wypisu obowiązującego obecnie planu zagospodarowania przestrzennego Warszawy, zatwierdzonego uchwałą Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 6 grudnia 1982 r., a także z opinii Biura Planowania Rozwoju Warszawy z dnia 12 maja 1987 r. wynika, że działka skarżącego znajduje się na terenie przeznaczonym pod usługi komunikacji miejskiej oraz bazy komunalne. W tej sytuacji, jak słusznie podkreślono w uzasadnieniach decyzji organów obu instancji, nie było w świetle art. 3 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ podstaw do wydania pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego na działce skarżącego.
Nie podważa prawidłowości zaskarżonej decyzji twierdzenie skargi, że znajdujące się obok działki skarżącego inne nieruchomości zostały zabudowane. Okoliczność ta bowiem, potwierdzona zresztą w odpowiedzi na skargę, nie zmienia przeznaczenia terenu obejmującego sporną działkę. Może najwyżej świadczyć o wadliwości decyzji /jeżeli były wydane/ zezwalających na zabudowę działek sąsiednich.