Sprawa ze skargi na decyzję SKO w W. w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Gorczycka-Muszyńska Sędzia WSA Wojciech Mazur (spr.) Asesor WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant Dominik Niewirowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2004r. sprawy ze skargi A. S.D. i T.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] grudnia 2001 r.. Nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz skarżących A. S. oraz D. i T. S. kwotę po 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia [...] stycznia 2001 r. nr [...] Burmistrz Gminy W. po rozpatrzeniu wniosku "E. S.A. w K. w oparciu o ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego W. zatwierdzonego uchwałą nr [...] z dnia [...] września 1992 r. ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie dwóch budynków mieszkalnych wolnostojących z czterema lokalami każdy wraz z garażami podziemnymi i elementami zagospodarowania terenu w W. ul. [...] na działce ewidencyjnej nr [...] na terenie, którego linie rozgraniczające oznaczono literami [...] na kopii mapy zasadniczej miasta w skali 1: 500 stanowiącej załącznik graficzny nr 1 do niniejszej decyzji.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2001 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. po rozpatrzeniu odwołania D. i T.S. i A. S. od w/w decyzji:

na podstawie art. 98 § 1 k.p.a. odmówiło zawieszenia postępowania w niniejszej sprawie, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 43 ustawy z dnia 7 lipca

1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym / Dz. U. z 1999 r. nr 15, poz.

119 ze zm. / utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji podano, że brak jest podstaw do zawieszenia postępowania w niniejszej sprawie, gdyż wniosek o zawieszenie postępowania zawarty w odwołaniu nie pochodzi od strony, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte a tym samym nie ma podstaw do zawieszenia postępowania w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.a. Zdaniem organu II instancji brak jest również podstaw do zawieszenia postępowania na podstawie art. 97 § 1 k.p.a. a w szczególności na podstawie pkt 4, gdyż fakt wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na inną decyzję nie może stanowić podstawy do zawieszenia postępowania w oparciu o treść powołanego wyżej przepisu. Nie jest to bowiem rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego. Natomiast planowane zamierzenie inwestycyjne będzie realizowane na obszarze oznaczonym w miejscowym planie symbolem MU-23, w którym preferuje się utrzymanie i rozwój funkcji mieszkaniowych wraz z urządzeniami I stopnia obsługi ludności, funkcji usługowych II III stopnia obsługi ludności i w ocenie organu II instancji jest zgodne z ustaleniami miejscowego planu.

Skargę na powyższą decyzję do sądu administracyjnego złożyli A.S. oraz D. i T.S. i wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i uchylenia postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania zawartego w zaskarżonej decyzji ponadto wnieśli o wstrzymanie wykonania decyzji obydwu instancji i połączenie do wspólnego rozpoznania niniejszej sprawy ze sprawą IV S.A. 2173/00. Zarzucili w skardze naruszenie przepisów prawa formalnego a mianowicie art. 7, art. 8, art. 11, Art. 97 § 1 pkt 4, 107 § 1 i 144 k.p.a., przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. W uzasadnieniu skargi podano, że organ II instancji nie powinien w jednej decyzji rozstrzygać formalnego wniosku o zawieszenie postępowania oraz orzekać, co do meritum sprawy. Skarżący w odwołaniu jako podstawę zawieszenia wskazywali art. 97 § 1 pkt 4 a nie art. 98 k.p.a. Ponadto wskazano, że planowana inwestycja narusza zarówno interes społeczny jak i interes osób trzecich, ponieważ będzie oddziaływała na zabudowę na sąsiednich działkach oraz ich nasłonecznienie. Na terenach o niskiej zabudowie jednorodzinnej nie powinny być realizowane obiekty budowlane o relatywnie dużej kubaturze, gdyż takie obiekty zdominowałyby istniejącą zabudowę.

Strona 1/2
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze