Skarga Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w P. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu opłat za odprowadzanie ścieków do wód powierzchniowych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także zasądził od Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa na rzecz skarżącego sto złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Tezy

Błąd organu w obliczeniu wysokości opłaty za odprowadzenie ścieków do wód powierzchniowych /par. 7 ust. 1 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1991 r. w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych Dz.U. nr 125 poz. 556/ nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności takiej decyzji, jeżeli nie zostanie wykazane, iż podmiot zobowiązany do uiszczenia opłat przyczynił się do powstania błędu.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w P. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 7 lutego 1995 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu opłat za odprowadzanie ścieków do wód powierzchniowych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także zasądził od Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa na rzecz skarżącego sto złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Inne orzeczenia z hasłem:
Wodne prawo
Ochrona środowiska
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 7 lutego 1995 r., wydaną z upoważnienia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z powołaniem się na przepisy art. 156 par. 1 pkt 2 i art. 157 par. 1 i 2 Kpa, stwierdzono z urzędu nieważność decyzji Wojewody (...) z dnia 9 kwietnia 1993 r. w sprawie ustalenia Przedsiębiorstwu Wodociągów i Kanalizacji w P. opłat za odprowadzanie ścieków do wód powierzchniowych w II półroczu 1992 r. W uzasadnieniu decyzji Ministra podano, że decyzja Wojewody jest dotknięta wadą nieważności, gdyż wysokość opłat ustalono niezgodnie z obowiązującymi przepisami. Nie została bowiem doliczona, zgodnie z par. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1991 r. w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych /Dz.U. nr 125 poz. 556/, opłata za sumę metali ciężkich i fenole lotne, mimo że strona w swej informacji za II półrocze 1992 r. podała przeciętne stężenie zanieczyszczeń. Okoliczność ta uzasadnia ocenę, iż decyzja Wojewody (...) zawiera wadę w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, co prowadzi do stwierdzenia jej nieważności.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Ministra Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w P. domagało się jej uchylenia, jako niezgodnej z prawem. Według twierdzeń skarżącego Przedsiębiorstwa złożyło ono wymaganą przez prawo informację o ilości, rodzaju i przeciętnym składzie wprowadzanych do wód ścieków i ich stężeniu, która obejmowała II półrocze 1992 r. Nie może ono ponosić w 1995 r. skutków prawnych i finansowych błędnego naliczenia opłat. Ustalenie opłat w sposób niewłaściwy nie stanowi rażącego naruszenia prawa. Ponadto, w ocenie skarżącego Przedsiębiorstwa, stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody spowoduje nieodwracalne skutki prawne w Przedsiębiorstwie, co rzutowałoby znacznie na podniesienie opłat za wodę i ścieki, a to z kolei byłoby społecznie nieuzasadnione.

W odpowiedzi na skargę Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko o rażącym naruszeniu prawa, polegającym na wadliwym obliczeniu opłat.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzutom i wywodom skargi nie można odmówić słuszności, gdy wykazują, iż za błędne naliczenie opłat przez organ nie może ponosić odpowiedzialności podmiot zobowiązany do uiszczenia opłat. Poza tym z urzędu należało wziąć pod uwagę, na podstawie art. 206 Kpa w związku z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, że zaskarżona decyzja została wydana przed wyjaśnieniem wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Najkrócej rzecz ujmując, zaskarżona decyzja wynika z założenia, iż ostateczna decyzja Wojewody (...) jest dotknięta wadą nieważności, albowiem "(...) wydana została z rażącym naruszeniem prawa (...) nie doliczona została (...) opłata za sumę metali ciężkich (...)". Ograniczając się do takiego stwierdzenia, organ wyższego stopnia uznał w istocie, że sam fakt błędnego /wadliwego/ naliczenia opłat daje podstawę do stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji.

Strona 1/2
Inne orzeczenia z hasłem:
Wodne prawo
Ochrona środowiska
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)