Odmowa wydania decyzji nakazu rozbiórki obiektu wzniesionego bez pozwolenia na terenie, na którym plan zagospodarowania przestrzennego wykluczał budownictwo mieszkaniowe z infrastrukturą jest bezpodstawna.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego Dzielnicy W.-M. na decyzję Burmistrza Dzielnicy Gminy W.-M. z dnia 23 grudnia 1993 r. (...) w przedmiocie odmowy nakazu rozbiórki budynku mieszkalnego - uchyla zaskarżoną decyzję.
Burmistrz Dzielnicy - Gminy W.-M. decyzją z dnia 23 grudnia 1993 r. na podstawie art. 37 ust. 1 Prawa budowlanego z dnia 24 października 1974 r. odmówił wydania decyzji o przymusowej rozbiórce domu mieszkalnego wybudowanego przez Andrzeja S. na nieruchomości przy ul. P. 32 w W. Wniosek o wydanie decyzji o przymusowej rozbiórce złożył Prokurator Rejonowy dla Dzielnicy W.-M. powołując jako podstawę art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa Budowlanego z 1974 r.
W uzasadnieniu decyzji Burmistrza podniesiono, że w prawdzie Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją z dnia 15 września 1993 r. stwierdził nieważność decyzji z dnia 31 marca 1989 r. zezwalającej na budowę opisanego budynku jednakże rozbiórka budynku byłaby możliwa gdyby nadto spełnione zostały inne przesłanki, a mianowicie inwestycja byłaby sprzeczna z planem zagospodarowania lub powodowała niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo stwarzała niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Także okoliczność, iż budynek został wzniesiony na nieruchomości, której Andrzej S. jest tylko współwłaścicielem, bez uzyskania zgody drugiego współwłaściciela, nie jest podstawą do orzeczenia nakazu rozbiórki, gdyż jest to kwestia którą mógłby rozstrzygnąć sąd powszechny. Reasumując, organ stanął na stanowisku, że obiekt został wzniesiony bez zezwolenia, a taka jedyna okoliczność nie stanowi podstawy do orzeczenia nakazu rozbiórki, skoro nie zostały spełnione inne przesłanki niezbędne dla orzeczenia nakazu rozbiórki.
Skargę na decyzję Burmistrza Dzielnicy - Gminy W.-M. złożył Prokurator Rejonowy dla Dzielnicy W.-M. wnosząc o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, ze względu na rażące naruszenie przepisu art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r.
W uzasadnieniu Prokurator wyraził następujący pogląd:
Pozwolenie na budowę domu mieszkalnego uznane zostało za nieważne decyzją Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 czerwca 1993 r. ze względu na to, że udzielone zostało odnośnie terenu, który według planu zagospodarowania przestrzennego m.st. W. z 1984 r. był terenem rolno-ogrodniczym bez prawa zabudowy.
W tej sytuacji, stosownie do przepisu art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego budynek wzniesiony przez Andrzeja S. podlega przymusowej rozbiórce.
Stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji, iż przymusowa rozbiórka może być orzeczona tylko w sytuacji gdy spełnione zostaną łącznie warunki określone w art. 37 ust. 1 pkt 1 i ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego jest nietrafne. Pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 17 maja 1991 r. /IV SA 384-385/97/, iż brak jest podstaw do orzeczenia nakazu rozbiórki albowiem jest to obiekt /łącznie z budynkiem gospodarczym/ służący produkcji rolnej jest zdezaktualizowany gdyż postępowanie wszczęte w 1992 r. wykazało, że nie są to budynki służące produkcji rolnej, a jest to dom mieszkalny z dwoma garażami, zaś produkcja rolna na nieruchomości nie była i nie jest prowadzona.