skargę w przedmiocie odmowy ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy jednorodzinnego domu mieszkalnego.
Tezy

Przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nie dopuszczają zabudowy jednorodzinnej na działce będącej w dyspozycji inwestora, jeżeli działka ta jest położona na terenie przeznaczonym w planie miejscowym pod uprawy rolne.

Przygotowany projekt zmiany planu miejscowego, dopóki nie zostanie zatwierdzony uchwałą rady gminy, nie może być podstawą wymaganej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Sentencja

oddala skargę w przedmiocie odmowy ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy jednorodzinnego domu mieszkalnego.

Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 40 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji odmawiającą inwestorowi ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budowy jednorodzinnego domu mieszkalnego.Odmowę uzasadniono tym, że działka, na której zamierzano budowę zrealizować, objęta jest terenem przeznaczonym w obowiązującym planie miejscowym pod wykorzystanie rolnicze. Działka ta stanowi grunt rolny klasy IVa i Nb. Wskazane okoliczności zostały potwierdzone wyrysem i wypisem planu miejscowego.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego inwestor wniósł o uchylenie decyzji obu organów orzekających w sprawie, zarzucając ich niezgodność ze stanem faktycznym. Zdaniem inwestora przedmiotowa działka jest przewidziana, według projektu zmiany planu miejscowego, pod zabudowę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę nie podzieliło stanowiska wyrażonego przez skarżącego inwestora.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił przede wszystkim słuszność stanowiska zajętego przez organy orzekające obu instancji, z którego wynika, że zgodnie z przepisem art. 40 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu w odniesieniu do działki, znajdującej się na terenie objętym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, może być wydana tylko na podstawie tego planu i zgodnie z jego ustaleniami. Konsekwencją niezgodności wymienionej decyzji z planem miejscowym byłaby jej nieważność. Wynika to wyraźnie z przepisów art. 16 pkt 1 i art. 34 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. W szczególności ze wskazanego art. 34 wynika, że decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu sprzeczna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jest nieważna. Stwierdzenie nieważności decyzji następuje na zasadach i w trybie określonym w kodeksie postępowania administracyjnego. Z przepisów tego kodeksu wynika /art. 156 par. 1/, że zaistnienie przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji pociąga za sobą obowiązek podjęcia czynności niezbędnych do zastosowania wyżej wymienionych przepisów Kpa.

Nawiązując do zarzutów inwestora, że zaskarżone decyzje nie uwzględniają stanu faktycznego, mającego, jego zdaniem, wynikać z przygotowanego projektu zmiany planu miejscowego - Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w uzasadnieniu wyroku, że dopóki plan miejscowy nie zostanie zmieniony w sposób wymagany prawem /patrz art. 18 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym/, tak długo obowiązują ustalenia tego planu w jego dotychczasowej wersji. Przygotowany lub przygotowywany projekt zmiany planu miejscowego nie ma mocy obowiązującej. Tylko plan uchwalony, czyli zatwierdzony uchwałą rady gminy, i ogłoszony w wojewódzkim dzienniku urzędowym ma moc wiążącą. Wynika to wyraźnie z przepisu art. 28 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym stanowiącego, że uchwała rady gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązuje od dnia w niej określonego, jednak nie wcześniej niż po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w dzienniku urzędowym. Od dnia, od którego jego ustalenia uzyskują moc obowiązującą, ustalenia te stają się przepisami gminnymi, w rozumieniu art. 7 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, powszechnie obowiązującymi na obszarze, którego dotyczą.

W świetle przepisów, o których mowa w uzasadnieniu wyżej wskazanego wyroku NSA, nic nie wskazuje, by projekt zmiany planu miejscowego mógł być powoływany jako podstawa do ustalenia wymaganych przepisami ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Taki projekt nie mógłby być również podstawą do ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla terenu, dla którego brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W tym bowiem przypadku ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dokonuje się na podstawie przepisów szczególnych /art. 40 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym/, przez które należy rozumieć takie akty, jak prawo budowlane, ustawa o ochronie środowiska, ustawa o ochronie przyrody, ustawa o ochronie dóbr kultury, ustawa o lasach, prawo wodne, prawo geologiczne i górnicze i inne, w zależności od rodzaju zamierzonej inwestycji lub miejsca jej realizacji.

Strona 1/1
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)