W sprawach indywidualnych osób trzecich z zakresu administracji publicznej, rozpatrywanych przez rządowe organy administracji ogólnej, gminie nie przysługuje przymiot strony w rozumieniu art. 28 Kpa, chyba że zakres rozstrzygnięcia obejmuje sferę interesu prawnego gminy.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Gminy G. na decyzję Wojewody P-kiego z dnia 19 grudnia 1991 r. w przedmiocie zatwierdzenia planu realizacyjnego.
Decyzją z dnia 14 listopada 1991 r., wydaną z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego w P., zatwierdzono plan realizacyjny zagospodarowania gruntów o numerze ewidencyjnym 327, przedstawiony przez właściciela tej nieruchomości - Henryka L. W uzasadnieniu decyzji podano, że nie znaleziono podstaw do odmowy zatwierdzenia proponowanej zabudowy letniskowej. Inwestor uzyskał zgodę na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, a także pozytywna opinię Komisji Ładu Przestrzennego, Ochrony Środowiska, Leśnictwa i Rolnictwa Rady Gminy i Miasta w G. Uzasadnia to uwzględnienie wniosku o zatwierdzenie planu realizacyjnego na podstawie art. 21 ust. 1-3 prawa budowlanego oraz par. 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./.
Decyzją z dnia 19 grudnia 1991 r., wydaną z upoważnienia Wojewody P-kiego po rozpatrzeniu odwołania Gminy G., utrzymano w mocy decyzję organu I instancji. Zdaniem organu odwoławczego, zatwierdzenie planu realizacyjnego zabudowy rekreacyjnej terenu stanowiącego własność Henryka L. jest zgodne z planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy G. z 1986 r. Plan realizacyjny był poddany wymaganym uzgodnieniom, przy czym nie zachodzi potrzeba wydania decyzji lokalizacyjnej. Podnoszony w odwołaniu warunek zachowania pasa o szerokości 40 m od skarpy jeziora nie jest przewidziany prawem. Wychodząc z tych założeń, organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Wojewody P-kiego Gmina G. podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego i domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej przez nią, w mocy decyzji organu I instancji. Skarżąca powołała się na uprzednio zgłaszane argumenty o braku decyzji lokalizacyjnej i niezachowaniu pasa od skarpy jeziora jako terenu ogólnodostępnego, a także nieuzyskaniu pozytywnej opinii Zarządu Parków Krajobrazowych w K.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Pozostaje poza sporem, że przedmiotem rozstrzygnięcia zarówno zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji była indywidualna sprawa z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa. Organy rządowej administracji ogólnej bowiem rozpatrzyły wniosek zgłoszony przez Henryka L., właściciela nieruchomości, o zatwierdzenie planu realizacyjnego w trybie art. 21 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./.
Bezsporne jest również, że w toczącym się postępowaniu administracyjnym w obydwu instancjach brała udział Gmina G., która również w imieniu własnym wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Przed badaniem zarzutów merytorycznych skargi przede wszystkim należało rozważyć kwestie formalne, a w tym ocenić, czy Gmina G. jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi w rozumieniu art. 197 Kpa, a więc czy ma przymiot strony. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w dniu 27 maja 1992 r. pełnomocnik skarżącej oświadczył, że gminie przysługuje przymiot strony dlatego, iż stoi ona na straży planu zagospodarowania przestrzennego, a jednocześnie że zaskarżona decyzja nie uwzględnia warunków określonych w opinii urbanistycznej. Wywodów tych i argumentacji nie można podzielić.