Skarga Leszka K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie odmowy wpisu na listę adwokatów i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

Plany rozmieszczenia zespołów adwokackich, adwokatów i aplikantów adwokackich /art. 40 pkt 4 i art. 58 pkt 7 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124/ są przesłanką wyznaczenia adwokatowi siedziby przy uwzględnieniu prawidłowego rozmieszczenia adwokatów /art. 68 ust. 3 ustawy/, nie mogą jednak stanowić podstawy odmowy wpisu na listę adwokatów osoby spełniającej wymagania określone w art. 65 i 66 tej ustawy.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Leszka K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 listopada 1985 r. w przedmiocie odmowy wpisu na listę adwokatów i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Sprawiedliwości kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Inne orzeczenia z hasłem:
Zawody prawnicze
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/4

Okręgowa Rada Adwokacka w P. uchwałą z dnia 31 maja 1985 r. odmówiła Leszkowi K. wpisania na listę adwokatów i wyznaczenia siedziby w K., ponieważ Zespół Adwokacki w K. liczy 8 adwokatów i zatrudnia 1 aplikanta adwokackiego, któremu musi zapewnić miejsce pracy po zdaniu egzaminu adwokackiego. Podano także, iż zasadą jest, że adwokat powinien wykonywać swój zawód w miejscu zamieszkania, w sprawie niniejszej zaś nie zachodzą żadne szczególne względy dla wyrażenia zgody na wykonywanie zawodu przez zainteresowanego poza miejscem zamieszkania.

Naczelna Rada Adwokacka uchwałą z dnia 12 września 1985 r. nie uwzględniła odwołania Leszka K. od powyższej uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej, podzielając jej stanowisko co do obowiązku przestrzegania limitu adwokatów wykonujących zawód w zespołach adwokackich, wynikającego z planu rozmieszczenia adwokatów, oraz uznając za istotne to, że w Zespole Adwokackim w K. odbywa aplikację adwokacką osoba zamieszkała w tej miejscowości, co w świetle uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 15 czerwca 1985 r. zobowiązuje organy samorządu adwokackiego do zapewnienia tej osobie miejsca w tym zespole.

Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia 4 listopada 1985 r. L. dz. BAR.I.810/320/85 nie uwzględnił odwołania Leszka K. od powyższej uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej uznając, że wydano ją na podstawie prawidłowo poczynionych ustaleń z uwzględnieniem obowiązującego planu rozmieszczenia adwokatów na terenie Izby oraz społecznych potrzeb zapewnienia należytej pomocy prawnej. Wskazał także, iż wniosek Leszka K. o wyznaczenie mu siedziby w K. stoi w sprzeczności z art. 21 ust. 1 prawa o adwokaturze, który zawiera wyraźną dyrektywę, aby adwokat zamieszkiwał w miejscowości będącej siedzibą zespołu, ponieważ Leszek K. na stałe mieszka w W., miejscowości znacznie oddalonej od K.

W skardze na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Leszek K. zarzucił naruszenie art. 68 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/, który za jedyne kryterium wyznaczenia siedziby adwokata, jako integralnej części uchwały o wpisie na listę adwokatów, uznaje obowiązujący plan rozmieszczenia adwokatów. Zaskarżona decyzja pominęła plan rozmieszczenia adwokatów na terenie Izby, w którym limit zatrudnienia w Zespole Adwokackim w K. ustalono na 9 etapów adwokackich, gdy tymczasem faktycznie pracuje tam 8 adwokatów. Skarżący zwrócił uwagę, że rezerwowanie wolnego etatu dla aplikanta oraz uchwała Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 15 czerwca 1985 r. o obowiązku zapewnienia aplikantom adwokackim miejsc w zespołach są sprzeczne z prawem, a zwłaszcza z zasadą obligatoryjności wpisu, wyrażoną w art. 68 ust. 2 prawa o adwokaturze. Oprócz tego skarżący zarzucił naruszenie art. 7, art. 8, art. 10 par. 1, art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa, przez niewyjaśnienie i nierozważenie wszystkich okoliczności związanych z obowiązującym planem rozmieszczenia adwokatów na terenie Izby. Podniósł ponadto bezzasadność powoływania się w zaskarżonej decyzji na art. 21 ust. 1 prawa o adwokaturze w sytuacji, gdy w zespołach adwokackich w W., S. i w K. 85 procent ich członków stale dojeżdża z innych miejscowości, co w jego wypadku zostało podniesione jako przeszkoda w uwzględnieniu wniosku.

Strona 1/4
Inne orzeczenia z hasłem:
Zawody prawnicze
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)