Skarga Mirosława M. na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w Suwałkach w przedmiocie nakazania rozbiórki masztu antenowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w P., a także
Tezy

1. Maszt antenowy, przeznaczony do odbioru programów telewizyjnych lub radiowych w budynku mieszkalnym lub innym służącym na pobyt ludzi, niezależnie od tego, czy jest wykonany na tym budynku, czy też jako urządzenie wolno stojące, jest elementem wyposażenia budynku. Wykonanie takiego masztu nie jest warunkowane przeznaczeniem terenu na ten cel w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. 2. Przez ważne przyczyny w rozumieniu art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm../ należy rozumieć skutki samowoli budowlanej, które godziłyby w interesy społeczne inne aniżeli wymienione w art. 37 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy, wynikające jednak z prawa powszechnie obowiązującego. 3. Zakazy lub nakazy dotyczące korzystania z nieruchomości na obszarze parku krajobrazowego oraz inne ograniczenia prawa własności na tym obszarze, nie ustalone w formie i w sposób wymagany dla wydawania przepisów prawa miejscowego, nie wywołują skutków, o których mowa w art. 37 ust. 1 prawa budowlanego, ani w rozumieniu art. 37 ust. 2 tej ustawy.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Mirosława M. na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w Suwałkach z dnia 28 czerwca 1988 r. w przedmiocie nakazania rozbiórki masztu antenowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Miasta i Gminy w P., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Głównego Architekta Wojewódzkiego w Suwałkach kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/8

Naczelnik Miasta i Gminy w P. decyzją z dnia 25 maja 1988 nr UAN-8385/2/86/88, wydaną na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm../ oraz rozporządzenia z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm../, nakazał Mirosławowi M. dokonanie rozbiórki masztu stalowego, wybudowanego na działce nr 2/24 we wsi K. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że Mirosław M. samowolnie wybudował na tej działce, której jest współwłaścicielem, maszt antenowy o konstrukcji stalowej. Teren, na którym znajduje się maszt, nie jest przewidziany w szczegółowym planie miejscowym części letniskowej wsi K. pod taki obiekt. Działka nr 2/24 leży w strefie ochronnej M-kiego Parku Krajobrazowego, a zatem niewłaściwe byłoby zachowanie masztu na terenie tego Parku Krajobrazowego ze względu na art. 4 prawa budowlanego.

Mirosław M. odwołał się od tej decyzji, kwestionując w szczególności zarzut samowoli przy wzniesieniu masztu. Podniósł on także, że organ orzekający, nie zapewnił mu udziału w postępowaniu, odstąpił od wyznaczenia koniecznej, zdaniem odwołującego się, rozprawy, na której mógłby przedstawić swoje racje.

Główny Architekt Wojewódzki w Suwałkach odwołania nie uwzględnił i decyzją z dnia 28 czerwca 1988 nr UAN-N3/8386/16/88 utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji stwierdził, że zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane - roboty budowlane można rozpocząć po uzyskaniu pozwolenia na budowę. Organ odwoławczy nie zgodził się z twierdzeniem Mirosława M., że obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę powstał dopiero w wyniku rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd Najwyższy. Organ ten zauważył przy tym, że z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 1987 r. IV SA 154/87 nie wynika, że na budowę masztu nie jest potrzebne pozwolenie na budowę. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w tym wyroku, że "nie może dokonać oceny, czy organ administracji państwowej prawidłowo dokonał ustaleń co do obowiązywania zastosowanych przepisów prawnych", i dlatego uchylił zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy nie widział potrzeby przeprowadzenia rozprawy administracyjnej. Mirosław M. był powiadomiony o wszczęciu postępowania i nie był pozbawiony możliwości składania w sprawie wyjaśnień, wniosków lub żądań. Organ nie widział także możliwości rozpatrzenia wniosku o zezwolenie na czasowe użytkowanie masztu, o co wnosił Mirosław M., bez uprzedniego rozstrzygnięcia sprawy rozbiórki tego obiektu. Zdaniem organu odwoławczego, maszt antenowy o wysokości około 25 m, przekraczający wysokość drzew rosnących na brzegu jeziora S., zmienia niekorzystnie krajobraz tej części M-kiego Parku Krajobrazowego; potwierdzają to wydane wcześniej opinie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz Wydziału Ochrony Środowiska, Gospodarki Wodnej i Geologii Urzędu Wojewódzkiego w Suwałkach. Organ odwoławczy uznał, że zasadne jest w myśl art. 37 ust. 2 prawa budowlanego nakazanie rozbiórki masztu, powołując się na naruszenie art. 73 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska i ustaleń uchwały w sprawie utworzenia M-kiego Parku Krajobrazowego. Organ wskazał przy tym, że szczegółowy plan miejscowy terenu letniskowego w K., zatwierdzony uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy P. z dnia 29 marca 1988 r. /Dz. Urz. Województwa Suwalskiego nr 18 poz. 99/, w rozdz. II pkt 12 zakazuje wznoszenia wież obserwacyjnych i innych urządzeń, których wysokość przekroczyłaby wysokość parterowego budynku z dachem dwuspadowym o kącie nachylenia 45o. Organ przyznaje wprawdzie, że plan ten nie obowiązywał w okresie budowy masztu, lecz "jest konsekwencją ograniczeń cytowanej wyżej uchwały WRN" o utworzeniu M-kiego Parku Krajobrazowego.

Strona 1/8
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)