Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego /ogólny lub szczegółowy/, przeznaczając jakiś teren na cele produkcji rolnej, nie może zawierać zakazów lub nakazów, które wyznaczałyby rodzaj i sposób prowadzenia tej produkcji.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Andrzeja O. na decyzję Ministerstwa Budownictwa i Gospodarki Przestrzennej z dnia 12 stycznia 1988 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Andrzej O. wystąpił z wnioskiem o wydanie mu pozwolenia na budowę szklarni, kotłowni i budynku gospodarczego na działce nr 10, położonej w G.M. przy ul. O. róg S.
Naczelnik Miasta i Gminy G.M. decyzją z dnia 31 sierpnia 1984 r. odmówił Andrzejowi O. wydania takiego pozwolenia, a Architekt Wojewódzki w W. utrzymał powyższą decyzję w mocy decyzją z dnia 31 stycznia 1985 r.
Na skutek skargi Andrzeja O. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Architekt Wojewódzki w W., działając w trybie art. 200 par. 2 Kpa, decyzją z dnia 5 września 1986 r. uchylił własną decyzję z dnia 31 stycznia 1985 r. oraz decyzję organu I instancji z dnia 31 sierpnia 1984 r. i wyraził zgodę na budowę szklarni, kotłowni i budynku gospodarczego.
Decyzją z dnia 12 stycznia 1988 r. nr UA/053-K-3/88 Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa stwierdził nieważność decyzji Architekta Wojewódzkiego w W. z dnia 5 września 1986 r., podając w uzasadnieniu, że według planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta G.M. działka nr 10 jest położona na terenie upraw polowych bez prawa zabudowy. Na terenie tym obowiązuje zakaz lokalizowania zabudowy szklarniowej. Ponadto omawiany teren objęty jest strefą ochrony sanitarnej ujęć wody dla miast G.N. oraz M. Rada Narodowa Miasta i Gminy G.M. dokonała aktualizacji planu zagospodarowania przestrzennego /uchwała z dnia 18 lipca 1986 r./. Projektowana zabudowa uzyskała negatywną opinię Biura Planowania Rozwoju Warszawy, jak też Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego. Zajętego stanowiska nie może zmienić wypowiedź rzeczoznawcy rolnego, według której prowadzone przez Andrzeja O. gospodarstwo nie powoduje skażenia terenu, ani pogląd Głównego Geologa Kraju, że obiekty gospodarcze odpowiednio uszczelnione na terenie ujęć wodnych nie zagrażają tym ujęciom.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Andrzej O. wniósł o uchylenie decyzji organu naczelnego, zarzucając przede wszystkim przewlekłe prowadzenie postępowania. Zarzucił również, że Minister nie wykazał rażącego naruszenia prawa, a opinie Biura Planowania Rozwoju Warszawy i Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego nie są mu znane. Zdaniem skarżącego, art. 3 prawa budowlanego zezwala na budowę na terenach rolniczych obiektów służących produkcji rolnej, a takie właśnie mają być projektowane obiekty. Skarżący powołuje się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 1987 r. IV SA 116/87, które przemawia za słusznością jego twierdzeń.
W odpowiedzi na skargę zostało podtrzymane stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawą stwierdzenia nieważności decyzji Architekta Wojewódzkiego w W. z dnia 5 września 1986 r. jest art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, który ustala jako przyczynę nieważności decyzji brak podstawy prawnej lub rażące naruszenie prawa.