Wydanie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego /art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ ma ten skutek, że wcześniej popełnioną samowolę budowlaną uznaje się za niebyłą.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Ryszarda G. na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w Ciechanowie z dnia 4 grudnia 1987 r. w przedmiocie ustalenia rozwiązań urbanistycznych i architektonicznych zabudowy działki i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Głównego Architekta Wojewódzkiego w Ciechanowie kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Naczelnik Miasta i Gminy w P., działając na podstawie art. 3,20 ust. 1 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ oraz par. 43 ust. 2 pkt 1 i 2 i par. 45 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./, ustalił, na wniosek Ryszarda Ł., warunki urbanistyczno-architektoniczne zabudowy działki położonej przy ul. Z. w P., określając, iż może ona być zabudowana budynkiem gospodarczym parterowym, usytuowanym w granicy działki z Ryszardem G.
Od decyzji tej odwołał się Ryszard G., podnosząc, iż projektowany budynek gospodarczy Ł. będzie zaciemniał jego szklarnię, wzniesioną zgodnie z pozwoleniem budowlanym z dnia 11 lutego 1986 r.
Główny Architekt Wojewódzki w Ciechanowie decyzją z dnia 4 grudnia 1987 nr UAN.WB.8331-28/87 utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, wywodząc w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia, iż decyzja Naczelnika Miasta i Gminy w P. jest zgodna ze szczegółowym planem zagospodarowania przestrzennego terenu budownictwa jednorodzinnego "K.Z.". Plan ten przewiduje zabudowę działek budowlanych budynkami mieszkalnymi wolno stojącymi oraz budynkami gospodarczymi zblokowanymi na granicy działek. Nie można uwzględnić zarzutu Ryszarda G., że sporny budynek zaciemni szklarnię, ponieważ została ona wybudowana w wyniku samowoli budowlanej, zalegalizowanej w późniejszym czasie. Popełniona samowola budowlana nie uzasadnia dalszych odstępstw od planu.
W skardze na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ryszard G. wywodził, że plan szczegółowy, na który powołują się organy orzekające, został zatwierdzony uchwałą byłego Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w P. z dnia 19 grudnia 1968 r. i dotyczył wyłącznie usytuowania wolno stojących budynków mieszkalnych. Natomiast usytuowanie zblokowanych ze sobą budynków gospodarczych zostało zatwierdzone postanowieniem byłego Urzędu Powiatowego w P. z dnia 11 marca 1974 r. w taki sposób, iż zostały ze sobą zblokowane budynki gospodarcze na działkach 45 i 47 oraz 49 i 51, natomiast nie przewidywano zblokowania budynków gospodarczych na działkach nr 47 i 49, to jest na działce skarżącego i działce Ryszarda Ł. Na dowód tego skarżący dołączył do skargi plan zagospodarowania wymienionych działek.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał stanowisko zawarte w swojej decyzji i wyjaśnił, że plan przedstawiony przez skarżącego nie zawiera adnotacji o jego zatwierdzeniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa procesowego /art. 7, art. 77 par. 1 i art. 107 par. 3 Kpa/, mającym istotny wpływ na wynik sprawy.
W skardze na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w C. Ryszard G. zgłosił zarzut o istotnym znaczeniu, iż plan szczegółowy z 1968 r. fragmentu miasta P., gdzie położona jest nieruchomość skarżącego, został zmieniony lub uzupełniony w 1974 r. przez określenie sposobu usytuowania budynków gospodarczych. Skarżący powołał się przy tym na datę i sygnaturę dokumentu rzekomo wprowadzającego zmianę. Z okazanych w toku rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie autoryzowanych planów sytuacyjnych nieruchomości skarżącego i jego sąsiada, w powiązaniu z dokumentem, o którym była mowa wyżej, zdaje się wynikać, iż twierdzenie skarżącego jest gołosłowne. Tym bardziej więc rzeczą organu odwoławczego było wnikliwe rozpatrzenie tego zarzutu i ustosunkowanie się do niego w uzasadnieniu decyzji.