1. Następcą prawnym przedsiębiorstwa państwowego, które uległo likwidacji w celu oddania jego majątku do odpłatnego korzystania na czas oznaczony na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 38 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./, jest Skarb Państwa. Jest to jednocześnie podmiot wstępujący jako skarżący na miejsce zlikwidowanego w tym trybie przedsiębiorstwa, które wniosło skargę do sądu administracyjnego.
2. Artykuł 208 Kpa, zawierający samodzielną regulację dotyczącą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed sądem administracyjnym, dopuszcza orzeczenie o zwrocie kosztów tylko na rzecz strony skarżącej w razie uwzględnienia skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Przedsiębiorstwa Handlu Opałem i Materiałami Budowlanymi w S. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 16 grudnia 1992 r. w przedmiocie nieważności decyzji o wywłaszczeniu i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz na zasadzie art. 208 Kpa oddalił wniosek Przedsiębiorstwa Handlowo-Produkcyjnego "S." spółki z o. o. w S. o zasądzenie kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 16 grudnia 1992 r. Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa stwierdził nieważność orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w (...) z dnia 16 listopada 1968 r. o wywłaszczeniu części nieruchomości położonej w S. przy ul. D. P. nr 93, oznaczonej jako działka nr 73/3 o powierzchni 1358 m2, oraz utrzymującej w mocy to orzeczenie decyzji Komisji Odwoławczej przy Ministrze Spraw Wewnętrznych z dnia 2 kwietnia 1969 r. Ustalono, że pismem z dnia 25 października 1967 r. Okręgowe Przedsiębiorstwo Handlu Opałem w W. wystąpiło o wywłaszczenie powyższej nieruchomości. Powołało się na lokalizację szczegółową z dnia 21 lipca 1967 r. Wywłaszczenie orzeczono ze stwierdzeniem, że wywłaszczony grunt jest niezbędny pod budowę składu węgla. Jako podstawę prawną wskazano art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1961 nr 18 poz. 94/. Zdaniem Ministra, nie było podstaw do wywłaszczenia na podstawie tego przepisu, ponieważ budowa składu opału nie była ujęta w zatwierdzonych planach gospodarczych, nie stanowiła obiektu użyteczności publicznej ani nie służyła obronności kraju. Skład węgla jest placówką handlową przynoszącą zyski. Na dzierżawionej przez Przedsiębiorstwo działce nr 73/3 znajdował się czynny punkt handlu opałem w S. W takim wypadku zachodziła potrzeba najwyżej ograniczenia własności na podstawie art. 4 cytowanej ustawy. Dlatego należało stwierdzić nieważność omawianego orzeczenia na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, a w konsekwencji również nieważność decyzji utrzymującej w mocy to orzeczenie.
W skardze na tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego Przedsiębiorstwo Handlu Opałem i Materiałami Budowlanymi w S. wyjaśnia, że w myśl decyzji Wojewody (...) z dnia 31 sierpnia 1991 r. jest wieczystym użytkownikiem powyższej nieruchomości. W systemie gospodarki planowej, jaka wówczas obowiązywała, realizacja wszystkich celów wymienionych w art. 3 ustawy wywłaszczeniowej ujęta była w ramy planów gospodarczych. Cel użyteczności publicznej rozumiany był szeroko jako cel społecznie pożyteczny. Budowa składu węgla odpowiadała takiemu kryterium (...).
W odpowiedzi na skargę potwierdzono stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na rozprawie sądowej, a także w załączniku do protokołu rozprawy, pełnomocnik zainteresowanych sformułował zarzut, że Przedsiębiorstwo Handlowo-Produkcyjne "S." spółka z o. o. w S., występujące jako podmiot popierający skargę, nie ma przymiotu strony. Jest to zarzut o charakterze zasadniczym, gdyż podmiot nie mający przymiotu strony nie jest uprawniony do złożenia skargi /art. 197 Kpa/ i do uczestnictwa w postępowaniu. Brak zaś uprawnienia do wniesienia skargi wiąże się z brakiem przesłanki o charakterze materialnoprawnym, powodując oddalenie skargi bez potrzeby rozważania, czy skarga jest uzasadniona ze względów merytorycznych. Należy więc w pierwszej kolejności ustosunkować się do tego zarzutu.