Plan zagospodarowania przestrzennego województwa, mający rangę planu regionalnego /art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 lipca 1984 o planowaniu przestrzennym - Dz.U. nr 35 poz. 185/, nie może być podstawą rozstrzygnięć w sprawach indywidualnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Podstawą taką mogą być tylko plany miejscowe /art. 32 cytowanej ustawy o planowaniu przestrzennym/.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Lucyny Cz na decyzję Naczelnego Architekta Warszawy z dnia 17 października 1985 r. w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na budowę domu jednorodzinnego.
W dniu 21 lutego 1984 r. Krzysztof Cz. wystąpił do Wydziału Urbanistyki i Architektury Urzędu Dzielnicowego w Warszawie z wnioskiem o wydanie mu "informacji o działce Willa W.A. HK nr 1012" o powierzchni 1983 m2 w związku z planowaną tam budową domu mieszkalnego.
Naczelnik Dzielnicy wydał w dniu 23 lutego 1984 r. decyzję nr UA-3/8331/388/ZP/84 z powołaniem się na par. 45 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48/, w której odmówił "realizacji inwestycji związanej z budową budynku mieszkalnego, jednorodzinnego" na powyższej działce, motywując to przeznaczeniem terenu "pod lasy i parki leśne" w planie ogólnym miasta stołecznego Warszawy, zatwierdzonym uchwałą nr 57 Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 6 grudnia 1982 r.
Od decyzji tej odwołała się Lucyna Cz., wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy i stwierdzając, że jest właścicielką działki. W związku z tym odwołaniem Biuro Planowania Rozwoju Warszawy wydało opinię, w której stwierdzono /mając jednak wątpliwości co do położenia działki/, że w pasie ul. B.Cz. w rejonie skrzyżowania z ul. A. nie ma możliwości lokalizacji budynku mieszkalnego, ponieważ tereny te są w planie ogólnym m.st. Warszawy przewidziane na zieleń leśną. Podobne przeznaczenie terenu przewiduje "prawdopodobnie" opracowywany obecnie plan ogólny dzielnicy.
W związku z tą opinią zastępca Naczelnego Architekta Warszawy utrzymał decyzję organu I instancji w mocy /decyzja organu odwoławczego z dnia 17 października 1985 nr 1416/85/ bez powołania się na przepisy prawa materialnego, podając w uzasadnieniu argumentację z powyższej opinii.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję ostateczną Lucyna Cz. stwierdziła, że jest to decyzja krzywdząca dla właściciela, który chce wybudować dom jednorodzinny. Jeżeli zatem nie może działki wykorzystać, prosi o przydział działki zamiennej o tej samej powierzchni.
W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie z powołaniem się na art. 3 prawa budowlanego, ponieważ działka położona jest na terenie porośniętym kilkudziesięcioletnim lasem i nie przewiduje się innego wykorzystania tego terenu
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Kwestią kluczową w rozpatrywanej sprawie jest pytanie, czy ustawa z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ dopuszcza wydanie decyzji w sprawie indywidualnej, dotyczącej sposobu zagospodarowania działki, z powołaniem się na par. 45 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./, jeżeli dla terenu na którym znajduje się działka, nie został opracowany plan miejscowy i organ powołuje się w decyzji wyłącznie na plan regionalny.