Karę pieniężną za przekroczenie dopuszczalnej emisji ze źródła wymierza się także wtedy, gdy nie została przekroczona dopuszczalna emisja z emitora.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "A." SA na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia 30 października 2000 r. (...) w przedmiocie zanieczyszczanie powietrza - oddala skargę.
W zakładowej elektrociepłowni funkcjonowały dwa kotły odprowadzające zanieczyszczenia do powietrza jednym wspólnym emitorem /kominem/. Decyzja o dopuszczalnej emisji wyznaczyła górne granice emisji dla każdego kotła oraz górną granicę emisji dla emitora stanowiącą sumę emisji z kotłów. W czasie kontroli stwierdzono przekroczenie dopuszczalnej emisji z pierwszego kotła w sytuacji, kiedy drugi nie pracował, wobec czego emisja z emitora pozostawała poniżej granicy wyznaczonej dla emitora. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska wymierzył godzinową karę pieniężną, Główny Inspektor Ochrony Środowiska utrzymał decyzję w mocy, a Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę.
Istota sprawy sprowadza się do interpretacji decyzji wojewody o dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń wprowadzanych do powietrza z elektrociepłowni zakładowej. Decyzja ta wymienia dwa kotły parowe opalane olejem opałowym, określając w załączniku nr 1 emisję maksymalną i emisję roczną dla całego obiektu elektrociepłowni oraz emisję maksymalną dla poszczególnych kotłów parowych przez ustalenie dopuszczalnego poziomu różnego rodzaju zanieczyszczeń w kilogramach na godzinę. Z samego faktu zsumowania w pkt 1 załącznika nr 1 maksymalnej emisji z obu kotłów nie wynika, że dopuszczalne jest przekroczenie wartości ściśle określonych w pkt 2 dla każdego z wymienionych emitorów zanieczyszczeń do poziomu określonego w pkt 1. Z decyzji tej wprost wynika, że dla pierwszego kotła ustalono dopuszczalny maksymalny poziom emisji dwutlenku azotu. W czasie kontroli poziom ten został przekroczony, czego skarżący nie kwestionuje. Istniała więc podstawa do wymierzenia kary pieniężnej godzinowej.
Zaakceptowanie stanowiska strony skarżącej prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że w przypadku kilku emitorów zanieczyszczeń, dla których odrębnie ustalono maksymalny poziom emisji, suma tych wartości wyznacza dopuszczalną emisję dla jednego z nich w przypadku wyłączenia pozostałych. Taka interpretacja decyzji o dopuszczalnej emisji jest nielogiczna i sprzeczna z ustawowym celem jej wydania. Brak więc podstaw prawnych i faktycznych do uwzględnienia skargi.