Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA - B. Gorczycka-Muszyńska Sędziowie NSA - O. Wierzbicka - Z. Niewiadomski (spr.) Protokolant - K. Sikora po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2004 r. sprawy ze skargi M.O. na postanowienie Ministra Kultury z dnia [...] kwietnia 2002 r. Nr [...] w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla budynku mieszkalnego i gospodarczego 1. uchyla zaskarżone postanowienie i utrzymane nim w mocy postanowienie organu pierwszej instancji, wstrzymując jednocześnie wykonanie zaskarżonego postanowienia do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 2. zasądza od Ministra Kultury na rzecz M.O. kwotę 300 zł. (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2001 r. Kierownik Delegatury [...] Wojewódzkiego [...] Konserwatora Zabytków w B., postanowił "uzgodnić projekt decyzji odmawiającej M.O. ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na realizację budynku mieszkalnego i gospodarczego na działkach o nr ewid [...] i [...] z uzasadnieniem, iż zamierzenie inwestycyjne znajduje się w strefie ochrony konserwatorskiej układu urbanistycznego m. S., wpisanego do rejestru zabytków oraz jest sprzeczne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i rewaloryzacji [...] S.."
Po rozpatrzeniu zażalenia M.O., w którym skarżąca zarzuciła organowi pierwszej instancji naruszenie art. 6-8 i 124 § 2 kpa, art. 4 pkt 1 i art. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury oraz art. 18 ust. 1 pkt 3, art. 40 ust. 4 pkt 4 i art. 43 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, Minister Kultury postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2002 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie podzielając stanowisko organu pierwszej instancji i szerzej je argumentując.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższe postanowienie Ministra Kultury wniosła M.O. reprezentowana przez radcę prawnego T.P.. Żądając uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 2, 7, 32 i 64 ust. 2 i 3 Konstytucji RP, art. 7,8, 12 § 1 w zw. z art. 35 § 3 kpa oraz art. 1 ust. 2 pkt 5, art. 2 ust. 2, art.40 ust. 4 pkt 4 i art. 43 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, formułując zarzut naruszenia prawa własności, a jednocześnie zarzut naruszenia zasady równości wobec prawa, wobec ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu na działkach sąsiednich.
Nadto strona skarżąca zarzuciła sprzeczność obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie zmienianego od 1988 r. , z Konstytucją RP, a to w związku z tym, iż mimo tego, że nieruchomość została skarżącej zwrócona ze względu na nierealizowanie celu określonego w decyzji o wywłaszczeniu ( budowa bulwarów), to nie może ona nieruchomości w dalszym ciągu zabudować ze względu na jej przeznaczenie w planie pod tereny rekreacyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, właściwy w sprawie wyniku reformy sądownictwa administracyjnego, zważył co następuje.
Stosownie do regulacji art. 40 ust. 4 pkt 4 mającej zastosowanie w sprawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydaje się w odniesieniu do obszarów i obiektów objętych ochroną konserwatorską po uzgodnieniu z działającym w imieniu wojewody wojewódzkim konserwatorem zabytków, przy czym organ ten uzgadniając zamierzenie inwestycyjne z projektowanej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, winien dokonać tego w granicach swojej właściwości. Tę zaś wyznaczają przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (tekst jedn. Dz,U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150 ze zm.) i w granicach tych przepisów winny rozstrzygać organy ochrony zabytków.