Akt prawny wojewody o ustaleniu stref ochronnych jezior skierowany jest do organów uchwalających plany zagospodarowania przestrzennego aby kształtowały odpowiednio treść tych planów, nie zaś do indywidualnych właścicieli nieruchomości.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Elżbiety i Leszka W. na decyzję Wojewody O. z dnia 5 listopada 1997 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; (...).
Kierownik Urzędu Rejonowego w Sz. decyzją z dnia 3 października 1997 r. odmówił Elżbiecie i Leszkowi W. zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę budynku letniskowego na działkach 117/16 i 117/27 w B., gmina J. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż grunty są wprawdzie położone na terenie budownictwa letniskowego, stosownie do planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego gminy J., jednakże budynek zaprojektowano w odległości 47 m od brzegu jeziora B., a stosownie do rozporządzenia Nr 52 Wojewody O. z dnia 29 marca 1991 r. niedopuszczalne jest lokowanie budynków w strefie ochronnej, która wynosi 100 m od brzegu jeziora.
Odwołanie od decyzji organu I instancji wnieśli Elżbieta i Leszek W. domagając się jej zmiany i wydania pozwolenia na budowę. Odwołujący się podnieśli, iż wydana została decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania na budowę domu przez Wójta Gminy J. Nadto wskazali, iż od strony jeziora, przed projektowanym budynkiem istnieje budynek wybudowany przed II wojną światową i zakryje on widok od strony jeziora, dlatego krajobraz nie zostanie zakłócony. Odwołujący się stoją, na stanowisku, iż Urząd Rejonowy powinien respektować decyzje Wójta Gminy o dopuszczalności budowy domu letniskowego.
Wojewoda O. decyzją z dnia 5 listopada 1997 r. decyzję organu I instancji utrzymał w mocy. W uzasadnieniu wskazano, że stosownie do planu zagospodarowania gminy J. uchwalonego dnia 20 listopada 1991 r. obowiązuje strefa wolna od zabudowy o szerokości 100 m od brzegu jezior. Decyzja Wójta Gminy w J. dopuszczająca budowę przez odwołujących się wydana została wbrew treści planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego organ miał obowiązek sprawdzenia, czy zamierzenia budowlane są zgodne z planem zagospodarowania przestrzennego, a skoro okazuje się, że zamierzenia te nie odpowiadaj treści planu trafnie organ I instancji odmówił wydania pozwolenia na budowę.
Skargę na decyzję organu II instancji złożyli Elżbieta i Leszek W. domagając się jej uchylenia i zezwolenia na budowę. Skarżący zarzucili, iż rozporządzenie Wojewody O. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej jezior nie jest aktem prawnym na podstawie którego można rozstrzygać o pozwoleniu na budowę. Jest to akt skierowany do organów opracowujących plany zagospodarowania i rozstrzygający jest plan zagospodarowania przestrzennego, a ten dopuszcza zabudowę letniskową na obszarze na którym znajdują, się działki skarżących.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
Kompetentny organ samorządowy wydał skarżącym decyzję o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania nieruchomości, stosownie do treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu i decyzja ta stała się ostateczna. Decyzja ta oznaczała, że na nieruchomości dopuszczalne jest wzniesienie domku letniskowego. Tymczasem organ nadzoru budowlanego działający w ramach administracji rządowej, mimo ostatecznej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania powołując się na akt prawny wojewody odmówił wydania pozwolenia na budowę. Stanowisko organu podjęte zostało z naruszeniem art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego albowiem pozwolenie na budowę wydaje się w przypadku obowiązywania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i nie ma podstaw odmowy wydania decyzji o pozwoleniu na budowę wbrew treści decyzji o ustaleniu warunków. W szczególności nie można uznać za trafny poglądu, iż treść art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego daje podstawę do samodzielnej decyzji organu budowlanego sprzecznej z decyzją, o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania. Jeśli organ rozpoznający wniosek o pozwolenie na budowę stwierdzi, iż - jego zdaniem - decyzja o ustaleniu warunków zabudowy jest błędna, to cyt. przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 upoważnia organ do zainicjowania stosownego postępowania celem wyeliminowania błędnej decyzji, a nie decydowania o odmowie wydania pozwolenia na budowę sprzecznie z treścią, decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Zgodzić się przy tym trzeba z poglądem, iż akt prawny wojewody o ustaleniu stref ochronnych jezior skierowany jest do organów uchwalających plany zagospodarowania przestrzennego aby kształtowały odpowiednio treść tych planów, nie zaś do indywidualnych właścicieli nieruchomości. Chodzi przy tym o wyeliminowanie takich przypadków aby plan zagospodarowania nie był sprzeczny z aktami ochrony przyrody. Trzeba poza tym pamiętać, iż decyzja o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania może opierać się li tylko na planie zagospodarowania i musi być pozytywna jeśli wniosek jest zgodny z planem zagospodarowania /art. 43 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym/.
Konkludując, skoro w chwili rozstrzygania wniosku o pozwolenie na budowę istniała obowiązująca decyzja o ustaleniu warunków zabudowy odmowa wydania decyzji o pozwoleniu na budowę była nietrafna.
W tej sytuacji z mocy art. 22 ust. 1 pkt 1 i art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, orzeczono jak w sentencji.