skargę Stanisława M. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w przedmiocie budowy piekarni.
Tezy

W trybie art. 154 Kpa nie można orzekać o uchyleniu lub zmianie takiej decyzji, która stwierdza nieważność innej decyzji.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Stanisława M. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 11 grudnia 1989 r. w przedmiocie budowy piekarni.

Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z dnia 27 maja 1987 r., wydaną na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185 ze zm./, Naczelnik Miasta O. ustalił lokalizację piekarni o wydajności do 3 ton na dobę, wraz z częścią handlową i wykorzystaniem poddasza na cele socjalne, przy ul. O. róg S. w O. W decyzji tej zamieścił wytyczne dotyczące realizacji inwestycji.

W dniu 22 czerwca 1987 r. Kierownik Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w O. decyzją nr 435/87, wydaną na podstawie art. 21 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/, zatwierdził plan realizacyjny omawianej inwestycji w zakresie zagospodarowania działki pod następującymi warunkami:

- dla terenu objętego planem realizacyjnym należy wystąpić o zgodę na zmianę przeznaczenia terenu leśnego na teren na inne cele oraz o wyłączenie tego terenu z produkcji rolnej,

- do wniosku o zgodę dołączyć należy charakterystykę siedliska leśnego.

Warunki te zostały przez Kierownika tegoż Wydziału skreślone w tekście decyzji, bez uwidocznienia daty dokonania tej czynności.

Kolejną decyzją, z dnia 20 kwietnia 1988 r., Kierownik tego samego Wydziału na podstawie art. 21 ust. 3 i art. 29 ust. 4 prawa budowlanego ponownie zatwierdził plan realizacyjny omawianej inwestycji i jednocześnie zezwolił na budowę piekarni pod warunkiem uzyskania zgody na wycinkę drzew przed przystąpieniem do robót budowlanych i zastosowania się do warunków Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w O.

Od ostatecznej decyzji z dnia 22 czerwca 1987 r. wniesiony został sprzeciw Prokuratora Wojewódzkiego w W., który wnosił o stwierdzenie nieważności tej decyzji, jednakże zastępca Architekta Miasta W. w dniu 19 listopada 1988 r. odmówił uwzględnienia tego wniosku.

Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją z dnia 14 marca 1989 r. uchylił decyzję z dnia 19 listopada 1988 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Zastępca Architekta Miasta W., po ponownym rozpoznaniu sprawy, decyzją z dnia 9 sierpnia 1989 na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 i 7 Kpa stwierdził nieważność decyzji z dnia 22 czerwca 1987 r. oraz decyzji z dnia 20 kwietnia 1988 r. o zatwierdzeniu planu realizacyjnego inwestycji i zezwoleniu na budowę piekarni i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Rozstrzygnięcie takie uzasadnił tym, że omawiane decyzje wydane zostały z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 2 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/, a w konsekwencji i przepisów o ochronie środowiska w rozumieniu art. 3 pkt 10 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. nr 3 poz. 6/.

Po upływie 7 tygodni od wydania powyższej decyzji zastępca Architekta Miasta W., działając na podstawie art. 154 par. 1 Kpa, decyzją z dnia 27 września 1989 r. uchylił swoją decyzję z dnia 9 sierpnia 1989 r. o stwierdzeniu nieważności omawianych dwóch decyzji i przekazał sprawę organowi I instancji w celu wydania przez właściwy organ decyzji w przedmiocie wyłączenia terenu przy ul. S. nr 2 z produkcji leśnej. W uzasadnieniu tej decyzji podano, że działka, na której budowana jest piekarnia, wprawdzie stanowi grunt leśny, lecz w ogólnym planie zagospodarowania przestrzennego miasta O. przeznaczona jest pod usługi osiedlowe, a zatem i pod budowę piekarni. Plan ten stanowi podstawę gospodarki gruntami, a więc i podstawę wydawania decyzji o zmianie sposobu wykorzystania gruntów oraz o wyłączeniu z produkcji rolnej lub leśnej gruntów przeznaczonych na cele nierolnicze lub nieleśne. Powołano się w tej mierze na art. 33 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 nr 17 poz. 99/. Wyrażono przy tym pogląd, że organ I instancji jest zobligowany do wydania stosownej decyzji, doprowadzającej do zgodności decyzji z dnia 27 maja 1987 roku o ustaleniu miejsca i warunków realizacji inwestycji z planem miejscowym, na podstawie par. 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 czerwca 1982 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 20 poz. 149/.

Strona 1/3
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)