1. Stwierdzenie przez organ naczelny /właściwego ministra/ nieważności decyzji organu, w stosunku do którego organem wyższego stopnia jest wojewoda, powoduje nieważność decyzji ministra zgodnie z art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa, jako wydanej przez organ niewłaściwy.
2. Organ naczelny, stwierdzając nieważność decyzji instancji odwoławczej stwierdza jednocześnie nieważność poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, jeżeli ta decyzja dotknięta jest także nieważnością.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 1992 r. sprawy ze skargi Hieronima Ch. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 16 października 1991 r. Nr UA4/053/K/365/91 w przedmiocie zatwierdzenia planu realizacyjnego i pozwolenia na budowę
1/ stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji w części dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w S. /pkt 1/;
2/ uchylił zaskarżoną decyzję w pozostałej części /pkt 2 i 3/;
3/ zasądził od Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa na rzecz Hieronima Ch. 20.000 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 16 października 1991 r. Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa stwierdził nieważność:
1/ decyzji Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w S. z dnia 14 listopada 1988 r. zatwierdzającej plan realizacyjny działki przy ul. R. nr 15 w S. w zakresie dobudowy garażu do istniejącego budynku mieszkalnego, rozbudowy budynku gospodarczego obejmującej m.in. wiatę i poddasze użytkowe jako cieplarnię,
2/ decyzji z dnia 16 października 1990 r. Kierownika Urzędu Rejonowego w S., zatwierdzającej plan realizacyjny tej działki i udzielającej pozwolenia na budowę garażu, wiaty i budynku gospodarczego z cieplarnią,
3/ decyzji z dnia 7 grudnia 1990 r. Dyrektora Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Wojewódzkiego w S., utrzymującej w mocy w trybie odwoławczym decyzję z dnia 16 października 1990 r.
W uzasadnieniu decyzji Ministra wskazano, że decyzja z dnia 16 października 1990 r., zatwierdzająca plan realizacyjny w odniesieniu do obiektów objętych zatwierdzonym planem realizacyjnym w decyzji z dnia 14 listopada 1988 r., dotknięta jest nieważnością stosownie do art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa, bo dotyczy sprawy już rozstrzygniętej inną ostateczną decyzją. Obie te decyzje zostały wydane z naruszeniem art. 5 ust. 1 pkt 2, 3 i 6 oraz ust. 2 prawa budowlanego przez zlokalizowanie, z naruszeniem uzasadnionego interesu osób trzecich, w granicy działki obiektów o wysokości 5,75 m od strony południowo-zachodniej budynku mieszkalnego K. Dz. i bez analizy możliwości realizacji cieplarni w świetle wymagań ochrony środowiska. Budowa nowej cieplarni jest związana z kotłownią, czego nie uwzględniły organy. Kotłownia, jako obiekt uciążliwy dla otoczenia, zlokalizowana w granicy działki narusza par. 13 rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/, dopuszczający tylko lokalizację budynków gospodarczych nie uciążliwych dla otoczenia, oraz par. 10 ust. 2 rozporządzenia z dnia 30 września 1980 r. dotyczącego stref ochronnych /Dz.U. nr 24 poz. 92/, wykluczającego lokalizowanie uciążliwego obiektu w granicy posesji. Udzielono zezwolenia na realizację kotłowni nowej cieplarni, mimo że - jak wynika z pisma organu ochrony środowiska z dnia 2 sierpnia 1991 r. i organu sanitarnego z dnia 8 lipca 1991 r. - brak było operatu ochrony powietrza atmosferycznego kotłowni i oceny stopnia uciążliwości tej inwestycji dla otoczenia. Garaż zaprojektowano bez wentylacji grawitacyjnej, co narusza par. 158 rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r. Decyzja z dnia 7 grudnia 1990 r. została podpisana przez organ niewłaściwy, bo zamiast przez Wojewodę - przez Dyrektora Wydziału. Decyzja z dnia 16 października 1990 r. była przy tym bezprzedmiotowa, bo przed jej wydaniem roboty zostały zakończone, o czym inwestor zawiadomił organ pismem z dnia 18 września 1990 r. Zrealizowana ściana budynku na granicy działki, stwarzająca zagrożenie bezpieczeństwa pożarowego, mogła być ewentualnie przedmiotem decyzji wydanej w trybie art. 40 prawa budowlanego.