Skarga Macieja S. na decyzję Architekta Miasta W. w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

Gdy organ administracji I instancji nałoży w decyzji o wstrzymaniu robót budowlanych na inwestora obowiązki oraz ustali wymagania przewidziane w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 2 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, postępowanie administracyjne w zakresie objętym tą decyzją nie staje się bezprzedmiotowe jedynie z powodu zakończenia przez inwestora samowolnie prowadzonych prac budowlanych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Macieja S. na decyzję Architekta Miasta W. z dnia 25 września 1989 r. w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Architekta Miasta W. kwotę złotych sześć tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie

Kierownik Wydziału Architektury Urzędu Dzielnicowego w W. decyzją z dnia 6 czerwca 1989 r., wydaną na podstawie art. 36 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/, wstrzymał realizację budynku gospodarczego, ogrodzenia stałego oraz zabudowy werandy na posesji przy ul. B. nr 11/13 w W., a ponadto nakazał zamurować w terminie 7 dni otwór w ścianie zewnętrznej między lokalem nr 1 a werandą, dostarczyć projekt techniczny budynku oraz zgodę zarządcy budynku na prowadzenie prac. Decyzję uzasadniono tym, że omawiane prace budowlane prowadzone były przez Stanisławę R. bez wymaganego prawem zezwolenia.

Na skutek odwołania wniesionego przez Stanisławę R. Architekt Miasta W. decyzją z dnia 25 września 1989 nr WAN/W/8381/Płd/334/89 uchylił powyższą decyzję i postępowanie w tej sprawie I instancji umorzył. W uzasadnieniu tej decyzji ostatecznej podano, że podczas wizji lokalnej zostało stwierdzone, iż mimo decyzji o wstrzymaniu prac roboty budowlane na posesji przy ul. B. nr 11/13 zostały już wykonane, budynek gospodarczy został wybudowany, w związku z czym decyzja o wstrzymaniu realizacji tych prac stała się bezprzedmiotowa. W stosunku do osoby nie respektującej decyzji o wstrzymaniu robót budowlanych zalecono wszcząć postępowanie w trybie art. 59 i 61 prawa budowlanego.

Decyzja organu II instancji została zaskarżona przez Macieja S., który wnosił o zastosowanie środków zapobiegających samowoli budowlanej ze strony Stanisławy R.

Naczelny Sąd Administracyjny, badając legalność zaskarżonej decyzji, zważył, co następuje:

W myśl art. 105 par. 1 Kpa organ administracji umarza postępowanie, gdy z jakiejkolwiek przyczyny stało się ono bezprzedmiotowe.

Rozważając kwestię bezprzedmiotowości postępowania, organ odwoławczy powinien był wziąć pod uwagę wszystkie elementy zawarte w decyzji organu I instancji, a nie tylko jeden z nich.

W myśl art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w decyzji o wstrzymaniu robót budowlanych należy między innymi określić, jakie czynności i zmiany lub przeróbki należy wykonać w celu uzyskania decyzji zezwalającej na wznowienie robót, ustalić inne wymagania oraz zakreślić terminy spełnienia tych wymagań i warunków.

Decyzja organu I instancji wymagania te spełniała, nakładała bowiem na inwestora obowiązek dostarczenia projektu technicznego budynku, zgody zarządcy budynku na prowadzenie prac budowlanych, uiszczenia niezbędnych opłat oraz obowiązek zamurowania otworu w ścianie łączącej lokal z werandą.

W dniu rozpoznawania odwołania przez organ II instancji nie ustała aktualność nałożonych na inwestora obowiązków, w wypadku bowiem, gdy wymagania i warunki nałożone na inwestora samowolnie prowadzącego prace budowlane nie zostaną spełnione w wyznaczonym terminie, właściwy organ administracji może wydać decyzję nakazującą przymusową rozbiórkę /art. 36 ust. 3 tej ustawy/.

W tym stanie prawnym należy uznać, że błędnie oceniono w zaskarżonej decyzji, iż całe postępowanie organu I instancji w sprawie wstrzymania robót budowlanych, łącznie z koniecznością realizacji nałożonych na inwestora obowiązków i potrzebą sprawdzenia przez organ I instancji terminu wykonania nałożonych poleceń pod kątem ewentualnego skorzystania z treści art. 36 ust. 3 cytowanej ustawy, stało się bezprzedmiotowe.

Gdy organ administracji I instancji nałoży w decyzji o wstrzymaniu robót budowlanych na inwestora obowiązki oraz ustali wymagania przewidziane w art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, postępowanie administracyjne w zakresie objętym tą decyzją nie staje się bezprzedmiotowe jedynie z powodu zakończenia przez inwestora samowolnie prowadzonych prac budowlanych. Sytuacja taka nie uzasadnia umorzenia postępowania I instancji na podstawie art. 105 par. 1 Kpa.

Zaskarżona decyzja, jako wydana w wyniku błędnej oceny okoliczności faktycznych sprawy i naruszająca w istotny sposób przepisy art. 80 i art. 105 par. 1 Kpa, podlega uchyleniu na mocy art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 208 Kpa.

Strona 1/1