W sprawie dotyczącej ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu termin "modernizacja drogi" należy tłumaczyć zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./. Zgodnie z tym przepisem ustawy "modernizacja drogi" oznacza wykonywanie robót, w których wyniku następuje podwyższenie parametrów technicznych i eksploatacyjnych istniejącej drogi. Natomiast "budowa drogi" /art. 4 pkt 8/ to wykonywanie nowego połączenia drogowego między określonymi miejscami lub miejscowościami.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Anny B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 11 sierpnia 2000 r. (...) w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.
Decyzją z dnia 11 sierpnia 2000 r. (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. na zasadzie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 39 ust. 1 i art. 43 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ po rozpatrzeniu odwołania Anny B. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Ż.W. z dnia 16 maja 2000 r. (...) ustalającą na wniosek inwestora C.B.K. I Sp. z o.o. z siedzibą w W. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji: modernizacja drogi dojazdowej polegająca na położeniu nawierzchni asfaltowej, przewidzianej do realizacji w miejscowości Ż.W. /część działki nr ew. 322/ i P. /część działki nr ew. 166/, zgodnie z załącznikiem graficznym.
Z decyzji wynika, że zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla Gminy Ż.W., uchwalonym przez Radę Gminy w Ż.W. Uchwałą nr 22/94 z dnia 2 grudnia 1994 r. ogłoszoną w Dz. Urz. Woj. S. Nr 18/19 dnia 14 grudnia 1994 r. poz. 163 przedmiotowy teren zlokalizowany jest w bezpośrednim sąsiedztwie drogi krajowej nr 8 relacji W.-K. i stanowi drogę zastępczą - trasę drogową dla ruchu powolnego, zdjętego z drogi krajowej nr 8.
W uzasadnieniu decyzji podniesiono, że przedmiotowa inwestycja nie pozostaje w sprzeczności z planem, zatem organ I instancji zobowiązany był do ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z wnioskiem inwestora. Etap ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu nie uprawnia do rozpoczęcia i prowadzenia robót budowlanych i nie ingeruje w prawo własności. Inwestycja dotyczy budowy nawierzchni asfaltowej na istniejącej drodze dojazdowej, która na odcinku miejscowości P. biegnie w sąsiedztwie i równolegle do drogi krajowej nr 8 i stanowi drogę dojazdową do działek rolnych właścicieli, z którymi inwestor dokonał wstępnych czynności formalno-prawnych. Odcinek drogi lokalnej od granic wsi Ż.W. do granic wsi P. jest już wyłożony asfaltem i utwardzenie pozostałego odcinka ułatwi komunikację mieszkańcom okolicznych miejscowości, jak też inwestorowi. Nie ma znaczenia z punktu widzenia interesu osób trzecich okoliczność obniżenia wartości działek sąsiednich w następstwie zrealizowania przedmiotowej inwestycji, gdyż droga o charakterze lokalnym istnieje, a inwestycja ma polegać na utwardzeniu jej asfaltem. Poza tym zdecydowanie większy wpływ na działki sąsiednie ma ruch samochodów ciężarowych i TIR odbywający się na drodze krajowej w bezpośrednim sąsiedztwie planowanej inwestycji.
Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na po wyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosła Anna B., domagając się jej uchylenia. Zarzuciła naruszenie art. 42 ust. 1 pkt 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez nie określenie wymagań dotyczących interesów osób trzecich, gdyż budowa drogi asfaltowej spowoduje zakłócenie w korzystaniu z jej nieruchomości ponad przeciętna miarę, a ponadto nieruchomość straci na atrakcyjności z uwagi na hałas i zanieczyszczenia. Wobec tego konieczne jest zapewnienie ochrony interesów skarżącej poprzez wykup przez inwestora po cenie rynkowej nieruchomości zagrożonych planowaną inwestycją. Zdaniem skarżącej modernizacja drogi dojazdowej polegająca na położeniu nawierzchni asfaltowej jest inwestycją mogąca pogorszyć stan środowiska, a zatem zgodnie z art. 40 ust. 4 pkt 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania decyzji, powinna być uzgodniona z wojewódzkim inspektorem sanitarnym. Organ poprzestał jedynie na opinii Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych.