W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując swe dotychczasowe stanowisko.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Zarzuty skargi dotyczące naruszenia prawa tj. art. 68 ust. 1 w zw. z art. 75 oraz art. 36 ust. 3 ustawy o planowaniu przestrzennym uznać trzeba za bezzasadne. Należy zauważyć, iż ustawa stanowiąca podstawę wydania zaskarżonej decyzji to ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, a nie jak to błędnie określono we wniesionej skardze "o planowaniu przestrzennym".
W rozpoznawanej sprawie uchwała, w oparciu o którą nastąpiła zmiana obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego wydana została w dniu 24 stycznia 1998 r., a więc w dacie obowiązywania ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./. Stwierdzić trzeba też, iż wbrew wywodom przedstawionym we wniesionej skardze przepis art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym odnosi wzrost wartości nieruchomości nie tylko do sytuacji, gdy wartość nieruchomości wzrosła w związku z uchwaleniem planu, ale i do sytuacji, gdy wzrost tej wartości nastąpił w wyniku zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Istota obowiązku uregulowanego w art. 36 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym stanowiącego formę tzw. renty planistycznej sprowadza się do konieczności uregulowania przez właściciela opłaty w razie łącznego wystąpienia dwu przesłanek, tj.:
a/ zmiany wartości nieruchomości w następstwie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub jego zmiany,
b/ zbycia nieruchomości przed upływem 5 lat od daty wejścia w życie uchwalonego planu bądź dokonanej w nim zmiany /por. wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 1999 r. IV SA 899/97/.
Podkreślić przy tym też należy, iż jednorazową opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, pobiera się również w przypadku zbycia części nieruchomości, jeżeli wartość zbywanej nieruchomości wzrosła w następstwie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego /por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 17 maja 1999 r. OPK 17/98 - ONSA 1999 Nr 4 poz. 121/.
Wydana w dniu 24 lutego 1998 r. uchwała Rady Gminy W.-W. opublikowana w Dz.Urz. Woj. W. 1998 nr 21 poz. 63, zmieniła uchwałę Rady Gminy W.-W. z dnia 13 grudnia 1994 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego obszaru Z. i K., opublikowaną w Dz.Urz. Woj. W. 1994 nr 27 poz. 864. Uchwała z dnia 24 lutego 1998 r. obowiązująca od dnia 1 maja 1998 r. spowodowała zmianę planu zagospodarowania przestrzennego Z. i K. w części dotyczącej terenów osiedla "Z." z terenów rolnych na cele zabudowy mieszkaniowej i usługowej. Poza sporem pozostaje też fakt, że skarżący umową sporządzoną w formie aktu notarialnego z dnia 23 grudnia 1998 r. zbyli odpłatnie część nieruchomości położonych w obszarze objętym uchwałą z dnia 24 lutego 1998 r.
Wyliczenie obciążającej skarżących opłaty dokonane w sporządzonym operacie nie było w sprawie kwestionowane i nie ma podstaw do jego podważenia.
W tej sytuacji należy stwierdzić, iż wymierzona skarżącym opłata nie narusza stanowiącego jej podstawę prawną art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, co prowadzi w konsekwencji do wniosku, iż organy obu instancji działały w świetle wyżej wymienionego przepisu legalnie.
Podkreślić też należy, iż brak jest uznaniowości organu pobierającego opłatę, bowiem jej wymierzenie jest obligatoryjne, a sposób wyliczenia ściśle wskazany przez prawo.
Mając wyżej przedstawione okoliczności na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ skargę, jako niezasadną oddalił.