1. Użyty w art. 2 pkt 1 dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945 /Dz.U. nr 20 poz. 138/ zwrot "nieruchomości, które zajęte zostały" na cele w nim określone, oznacza władcze zajęcie takiej nieruchomości wbrew woli dotychczasowego jej właściciela.
2. Zajęcie nieruchomości na jeden z celów określonych w omawianym przepisie na podstawie umowy dzierżawy oraz posiadanie takiej nieruchomości w dniu wejścia w życie powyższego dekretu przez podmiot wymieniony w jego art. 1 ust. 1 w ramach zawartej umowy nie spełnia warunków art. 2 pkt 1 tego dekretu.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 24 listopada 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczeń organów administracji w sprawie wywłaszczenia nieruchomości.
Orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z dnia 24 lipca 1952 r., wydanym na podstawie art. 1 i 2 dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945 /Dz.U. nr 20 poz. 138 ze zm./, wywłaszczono na rzecz Skarbu Państwa /Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego/ nieruchomość położoną przy ul. S. nr 6 w Ł., składającą się z działki o powierzchni 370 m2 oraz piętrowego domu mieszkalnego murowanego. Z uzasadnienia tego orzeczenia wynika, że nieruchomość została zajęta w dniu 1 lutego 1945 r. przez Starostwo Powiatowe w Ł., które użytkowało ją także w dniu wejścia w życie dekretu, to jest w dniu 16 kwietnia 1948 r. Odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość natomiast zostało ustalone orzeczeniem wyżej wymienionego Prezydium z dnia 27 lipca 1961 r.; orzeczenie to zostało utrzymane w mocy decyzją z dnia 10 lutego 1962 r. Komisji Odwoławczej do Spraw Wywłaszczeń przy Ministrze Spraw Wewnętrznych.
Minister Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska, po rozpoznaniu wniosku Bolesława Z. o stwierdzenie nieważności powyższego orzeczenia, decyzją z dnia 2 grudnia 1980 r. odmówił stwierdzenia nieważności tego orzeczenia, uznając, że nie występują przesłanki określone w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosku.
W dniu 10 sierpnia 1990 r. Alicja Z., spadkobierczyni Bolesława Z., zwróciła się do Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa o ponowne rozpatrzenie w trybie nadzoru zgodności wywłaszczenia nieruchomości z prawem oraz o uchylenie decyzji z dnia 2 grudnia 1980 r.
Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją z dnia 18 lipca 1991 r. na podstawie art. 155 Kpa uchylił decyzję Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 2 grudnia 1980 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości i powołując się na art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, stwierdził nieważność orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w B. z dnia 24 lipca 1952 r. w przedmiocie wywłaszczenia opisanej nieruchomości oraz decyzji z dnia 27 lipca 1961 r. o ustaleniu odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość.
Na skutek skargi wniesionej na powyższą decyzję przez Komendę Wojewódzką Policji w Ł. jako użytkownika spornej nieruchomości, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 lutego 1992 r. (...) uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wyroku sąd administracyjny wskazał, że w sprawie brak było przesłanek określonych w art. 155 Kpa do uchylenia decyzji Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 2 grudnia 1980 r., albowiem strona skarżąca nie wyraziła zgody na jej zmianę lub uchylenie. Natomiast w ramach ponownego rozpoznania sprawy organ nadzoru dokona oceny, czy wydanie decyzji z dnia 2 grudnia 1980 r., odmawiającej stwierdzenia nieważności orzeczenia z dnia 24 lipca 1952 r. o wywłaszczeniu nieruchomości, nie było wynikiem wadliwej wykładni przepisów dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945 /Dz.U. nr 20 poz. 138 ze zm./, co mogło doprowadzić do wydania decyzji z rażącym naruszeniem prawa.