Skarga Marii L. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody.
Tezy

Artykuł 30 par. 5 Kpa daje osobom w nim wymienionym wyłącznie legitymację procesową w postępowaniu administracyjnym w sprawach dotyczących spadków nie objętych. Z przepisu tego natomiast nie wynikają jakiekolwiek uprawnienia materialnoprawne tych osób.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marii L. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 8 września 1993 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody.

Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/2

Wojewoda (...) decyzją z dnia 18 czerwca 1993 r., powołując się na art. 157 par. 3 Kpa, po rozpatrzeniu wniosku Marii L., dotyczącego stwierdzenia nieważności decyzji, odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności:

1/ decyzji z dnia 19 sierpnia 1972 r., wydanej przez Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G., dotyczącej zabezpieczenia ścian szczytowych oraz wzmocnienia i założenia nowych fundamentów w budynku mieszkalnym przy ul. M.G. Nr 9 w G.,

2/ decyzji z dnia 27 października 1972 r., wydanej przez ten sam organ, dotyczącej rozbiórki budynku mieszkalno-usługowego przy ul. M.G. w G.,

3/ decyzji z dnia 9 sierpnia 1973 r., wydanej przez Prezydium Powiatowej i Miejskiej Rady Narodowej w G., zezwalającej na wykonanie robót budowlanych - rozbiórki.

Całe uzasadnienie powyższej decyzji sprowadza się do następującego wywodu: "Ponieważ nie stwierdziłem, aby w/w decyzje były dotknięte którąkolwiek z wad wymienionych w art. 156 par. 1 Kpa, nie znalazłem podstaw do wszczęcia postępowania celem stwierdzenia ich nieważności i wobec tego orzekłem jak w sentencji".

Decyzja ta, zakwestionowana w odwołaniu Marii L., została utrzymana w mocy decyzją Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 8 września 1993 r. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że właściciel nieruchomości położonej przy ul. M.G. nr 9 i przy ul. B.S. nr 5 i 6 w G. Władysław L. zmarł w 1941 r. Nieruchomością tą do połowy 1978 r. administrowała żona zmarłego. Z dniem 1 lipca 1970 r., na mocy decyzji Prezydium MRN w G. z dnia 26 czerwca 1970 r., zarząd i administrację nieruchomości przejął i sprawuje je do chwili obecnej Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych w G. Postanowieniem z dnia 12 stycznia 1982 r. (...) Sąd Rejonowy w G. stwierdził, że po Władysławie L., zmarłym dnia 26 czerwca 1941 r., spadek w drodze dziedziczenia ustawowego nabyli: żona Kazimiera, rodzeństwo Marian L. i Antonina M. I voto K., siostrzeniec Henryk J. i bratanica D. M. F. Zgodnie z art. 30 par. 5 Kpa w sprawach dotyczących spadków nie objętych jako strony działają osoby sprawujące zarząd majątkiem masy spadkowej. W aktualnym stanie prawnym (...) z chwilą śmierci spadkodawcy jego prawa i obowiązki majątkowe przechodzą na spadkobierców /art. 922 Kc/. Jednakże przy zawiłym stanie prawnym lub przy braku staranności w prowadzeniu spraw może powstać sytuacja, w której kto inny jest właścicielem, a kto inny włada dobrami majątkowymi. W takiej sytuacji można na mocy komentowanego przepisu prowadzić postępowanie, w którym jako strona występuje osoba faktycznie władająca majątkiem. A zatem uwzględnienie w postępowaniu dotyczącym pozwoleń na budowę jedynie Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych w G. należało uznać za prawidłowe.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Maria L. domagała się jej uchylenia. Skarżąca zarzuciła, że przyznanie administratorowi nieruchomości praw niweczących prawa właściciela lub jego spadkobierców urąga nie tylko przepisom kodeksu postępowania administracyjnego, ale głównie wszystkim konstytucyjnym zasadom państwa prawnego w zakresie ochrony własności indywidualnej. Dopiero po całej serii bezprawnych działań organy administracji w grudniu 1981 r. zdecydowały się na wniesienie do sądu wniosku o stwierdzenie nabycia spadku po Władysławie L. Wykorzystując zaś niedoświadczenie spadkobierców, wyłudzono od nich 1/2 spadku po Kazimierzu L.

Strona 1/2
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)