W Y R O K . - W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 czerwca 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym; Przewodniczący sędzia NSA Maria Rzążewska /spr./ Sędziowie NSA Wiesław Rauk Edward Warzocha Protokolant apl.Dariusz Łągiewski po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 1997 r. sprawy ze skargi B. P., L. B., W. P., Z. P., M. R. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości I. ze skargi Z. P. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast na rzecz Z. P. kwotę 30 /trzydzieści/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. odrzuca skargę M. R., IV. oddala pozostałe skargi.
Prezydium Rady Narodowej w m.st.Warszawie orzeczeniem z dnia [...] odmówiło przyznania własności czasowej do nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. D. nr [...] z jednoczesnym stwierdzeniem, że wszystkie budynki znajdujące sięna tym gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że przyczyną odmowy przyznania prawa własności czasowej jest brak wniosku w tej mierze dotychczasowych właścicieli. Orzeczenie to nie było kierowane do właścicieli nieruchomości a do Wydziału Finansowego Terenowego Oddziału Likwidacyjnego.
Rozpoznając wniosek W. P. następcy prawnego byłych właścicieli nieruchomości o stwierdzenie nieważności powyższego orzeczenia Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa decyzją z dnia [...] stwierdził, na podstawie art. 157 § 1 i 2 kpa, że orzeczenie z dnia [...] zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu tej decyzji przytoczono następującą argumentację uzasadniającą podjęcie rozstrzygnięcia. "W myśl art.7 ust.2 w/w dekretu z dnia 26 października 1945 r. dotychczasowemu właścicielowi przysługiwało roszczenie o domaganie się przyznania prawa własności czasowej gruntu, a jego aktualny właściciel, tj. Gmina a następnie Skarb Państwa, miał obowiązek wniosek ten uwzględnić, jeżeli korzystanie z gruntu przez poprzedniego właściciela dało się pogodzić z jego przeznaczeniem w planie zabudowania.
Z akt sprawy nie wynika, aby w dacie orzekania były jakiekolwiek zamierzenia urbanistyczne wykluczające możliwość korzystania z gruntu przez poprzedniego właściciela, a późniejsza sprzedaż budynku na rzecz osób fizycznych-wyraźnie wskazuje, że budynek, ma lokalizację stałą.
Dekret o własności, i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy miał zapewnić możliwość dysponowania gruntem w takich przypadkach, gdy zamierzenia obowiązującego w 1945 r. planu zabudowania lub później opracowanych i zatwierdzonych planów zagospodarowania przewidywały na gruncie realizację nowych inwestycji lub odbudowę zniszczonych przez wojnę budynków a poprzedni właściciel gruntu nie mógł się podjąć ich realizacji. Nie dawał natomiast Skarbowi Państwa prawa pozbawiania poprzedniego właściciela własności budynku po to tylko, aby móc sprzedać przejętą nieodpłatnie nieruchomość innej osobie fizycznej.
Mając na uwadze całokształt w/w okoliczności należy uznać, że orzeczenie odmawiające przyznania prawa własności czasowej gruntu wydane zostało z rażącym naruszeniem, gdyż art.7 ust.2 powołanego wyżej dekretu nakazywał w tym przypadku uwzględnienie roszczeń poprzedniego właściciela i ustanowienie na jego rzecz prawa własności czasowej gruntu.
Jednak późniejsza sprzedaż przez Skarb Państwa aktem notarialnym [...] z dnia [...] budynku innej osobie fizycznej legitymującej się ujawnionym w księdze wieczystej prawa własności, uniemożliwia obecnie stwierdzenie nieważności orzeczenia z dnia [...] r. znak: [...] Prezydium Rady Narodowej w m.st.Warszawie, bowiem zaistniały już nieodwracalne skutki prawne.