Stosownie do art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./, decyzje o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu wymagają uzgodnienia z wojewodą i właściwym państwowym terenowym inspektorem sanitarnym w odniesieniu do inwestycji mogących pogorszyć stan środowiska.
Jednakże rodzaj i zakres inwestycji, które mogą pogorszyć stan środowiska, nie jest pozostawiony do uznania wojewody, lecz został on normatywnie określony rozporządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1995 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi oraz oddziaływania na środowisko /Dz.U. nr 52 poz. 284/. W powyższym stanie prawnym kompetencje wojewody w zakresie uzgodnień decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu ograniczają się wyłącznie do inwestycji wyszczególnionych w rozporządzeniu. W sytuacji zatem, gdy przedmiotowa inwestycja nie została objęta treścią powyższego rozporządzenia, postępowanie administracyjne w przedmiocie uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z wojewodą nie miało oparcia w przepisach prawa materialnego i było bezprzedmiotowe.
Brak uzgodnienia projektowanej inwestycji budowlanej z wojewodą nie oznacza pozbawienia tzw. osób trzecich ochrony ich uzasadnionych interesów, w tym m.in. ochrony przed uciążliwościami powodowanymi przez nadmierny hałas, wibracje, zanieczyszczeniem powietrza, wody lub gleby, jakie mogą wynikać z działalności produkcyjnej projektowanego obiektu. Tego rodzaju ochrona na etapie projektowania i realizowania obiektów budowlanych przewidziana jest w art. 42 ust. 1 pkt 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz w art. 5 ust. 1 pkt 9 i ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, zaś po oddaniu obiektu do użytkowania w art. 61 Prawa budowlanego oraz w licznych przepisach ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska /Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ oraz w ustawie z dnia 20 lipca 1991 r. o Państwowej Inspekcji Ochrony Środowiska /Dz.U. nr 77 poz. 335/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Stanisława P. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 19 sierpnia 1996 r. (...). w przedmiocie ochrony przed hałasem i wibracjami - oddala skargę.
Wojewoda decyzją z dnia 24 stycznia 1995 r., opartą na art. 68 ust. 5 ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska, uzgodnił rozwiązania projektowe rozbudowy Zakładu Produkcji Zabawek w C. przy ul. E. Decyzja ta, zakwestionowana w odwołaniu mieszkańców domów sąsiadujących z Przedsiębiorstwem Produkcyjno-Handlowym "B." w C., została uchylona w całości, a postępowanie organu I instancji umorzone decyzją Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 19 sierpnia 1996 r. W uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego zostało podniesione, że Zakład Produkcji Zabawek w myśl par. 3 rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1995 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi oraz ocen oddziaływania na środowisko /Dz.U. nr 52 poz. 284/ nie zalicza się do inwestycji mogących pogorszyć stan środowiska. O tym fakcie decyduje charakter produkcji prowadzonej w przedmiotowym obiekcie.
W tym stanie rzeczy, mając na uwadze przepisy art. 40 ust. 1 i 4 oraz art. 66 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, należało stwierdzić, że uzgodnienie rozwiązań projektowych spornego Zakładu Produkcji Zabawek, nie zaliczającego się do obiektów mogących pogorszyć stan środowiska, jest bezpodstawne.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Stanisław P., Franciszek Z., Andrzej G. i Józef L. zarzucając, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa na skutek niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie, w szczególności niedokonania szczegółowego zbadania natężenia hałasu oraz stopnia skażenia środowiska /pogorszenia jego stanu/, domagali się jej uchylenia.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona. Stosownie do art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, decyzje o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu wymagają uzgodnienia z wojewodą i właściwym państwowym terenowym inspektorem sanitarnym, w odniesieniu do inwestycji mogących pogorszyć stan środowiska.
Jednakże rodzaj i zakres inwestycji, które mogą pogorszyć stan środowiska, nie jest pozostawiony do uznania wojewody, lecz został on normatywnie określony rozporządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1995 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi oraz oddziaływania na środowisko /Dz.U. nr 52 poz. 284/. Delegacja do wydania tego rozporządzenia zawarta jest w art. 40 ust. 5 powołanej wyżej ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. W powyższym stanie prawnym kompetencje wojewody w zakresie uzgodnień decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu ograniczają się wyłącznie do inwestycji wyszczególnionych w rozporządzeniu Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. W sytuacji zatem, gdy przedmiotowa inwestycja nie została objęta treścią powyższego rozporządzenia, postępowanie administracyjne w przedmiocie uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu pod sporną inwestycję z Wojewodą nie miało oparcia w przepisach prawa materialnego i było bezprzedmiotowe, co stosownie do art. 138 par. 1 pkt 2 w związku z art. 105 par. 1 Kpa obligowało organ odwoławczy do uchylenia decyzji organu I instancji i umorzenia postępowania.
Brak uzgodnienia projektowanej inwestycji budowlanej z wojewodą nie oznacza pozbawienia tzw. osób trzecich ochrony ich uzasadnionych interesów, w tym m.in. ochrony przed uciążliwościami powodowanymi przez nadmierny hałas, wibracje, zanieczyszczeniem powietrza, wody lub gleby, jakie mogą wynikać z działalności produkcyjnej projektowanego obiektu. Tego rodzaju ochrona na etapie projektowania i realizowania obiektów budowlanych przewidziana jest w art. 42 ust. 1 pkt 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz w art. 5 ust. 1 pkt 9 i ust. 2 Prawa budowlanego, zaś po oddaniu obiektu do użytkowania w art. 61 Prawa budowlanego oraz w licznych przepisach ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska oraz w ustawie z dnia 20 lipca 1991 r. o Państwowej Inspekcji Ochrony Środowiska /Dz.U. nr 77 poz. 335/.
Z tych przyczyn oraz niestwierdzenia, aby zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa, Naczelny Sąd Administracyjny z mocy art. 27 ust. 1 ustawy o NSA orzekł jak w sentencji.