Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska (spr.) Sędziowie WSA Ewa Frąckiewicz Asesor WSA Izabela Głowacka-Klimas Protokolant Kinga Płociak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2004 r. sprawy ze skargi H. S. na decyzję Głównego Inspektora Inspekcji Handlowej z dnia [...]lutego 2001 r. Nr [...] w przedmiocie sankcji ekonomicznej za wprowadzenie do obrotu towarów nieoznaczonych znakiem bezpieczeństwa 1. uchyla zaskarżoną decyzję w części utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] lipca 2000r. w zakresie nałożenia sankcji ekonomicznej za okres do dnia [...]lutego 1998r. 2. w pozostałej części skargę oddala. 3. stwierdza, iż zaskarżona decyzja w zakresie w jakim została uchylona nie może być wykonana.
W dniach [...] czerwca oraz [...],[...] i [...]lipca 2000r., w toku przeprowadzonej kontroli w zakładzie "[...]" własność H. S. w C. przy ul. L. inspektorzy [...] Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w K., Delegatura w C. stwierdzili, że w okresie od [...] stycznia 1998r. do [...] czerwca 2000r. przedsiębiorca ten sprzedał 48.019 sztuk pustaków żużlowych ściennych o wymiarach 19 x 19 x 38 o wartości 67.028,54 zł. oraz 18.090 sztuk pustaków ściennych żużlowych o wymiarach 10 x 19 x 38 o wartości 15.296,62 zł., na które nie posiadał certyfikatu na znak bezpieczeństwa. [...] Wojewódzki Inspektorat Inspekcji Handlowej w K. pismem z dnia [...] lipca 2000r. poinformował H. S. - właściciela "[...]" w C. przy ul. L.- o obowiązku wpłacenia do budżetu państwa kwoty stanowiącej 100% sumy uzyskanej ze sprzedaży ww. pustaków ściennych żużlowych o łącznej wartości 82.325,16 zł. Pan H. S. zgodnie z zawartym w piśmie pouczeniem złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny, Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach, postanowieniem z dnia 18 grudnia 2000r. sygn. akt II SA/KA 1843/00 uznał ww. pismo za decyzję administracyjną i skargę odrzucił z uwagi na niewyczerpanie toku instancji.
Skarżący wniósł odwołanie od decyzji pierwszej instancji i wniosek o przywrócenie terminu do jego wniesienia.
W odwołaniu skarżący podniósł, iż sankcję za wprowadzenie do obrotu wyrobu bez certyfikatu nałożono niezgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926). Sankcję obliczono za okres 2,5 roku, a nie, jak stanowią przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, za okres nie dłuższy niż 2 lata. Strona wskazała także na złą kondycję finansową firmy oraz na fakt, iż niezłożenie wniosku o certyfikację było spowodowane niemożnością jednorazowego uiszczenia wysokich kosztów procesu certyfikacji. Organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...] stycznia 2001r. przywrócił stronie termin do złożenia odwołania i przesłał odwołanie do organu II instancji.
Główny Inspektor Inspekcji Handlowej decyzją z dnia [...] lutego 2001r. uchylił postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w K, z dnia [...] stycznia 2001r., przywrócił termin do złożenia odwołania i utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] lipca 2000r.
W uzasadnieniu podano m.in., że Pan H. S. wprowadził do obrotu wyroby podlegające oznaczaniu znakiem bezpieczeństwa, a nie oznaczone tym znakiem, dlatego zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o badaniach i certyfikacji jest obowiązany wpłacić do budżetu państwa kwotę stanowiącą 100% sumy uzyskanej ze sprzedaży zakwestionowanych wyrobów i taka okoliczność przez stronę nie jest kwestionowana. Nie kwestionowano również ilości i wartości wprowadzonego do obrotu towaru. Zarzuty strony dotyczące błędnego określenia okresu za jaki może zostać wymierzona sankcja zdaniem organu nie zasługują na uwzględnienie, bowiem w sprawach certyfikacji okres za jaki sankcja może zostać wymierzona określa ustawa o badaniach i certyfikacji oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 listopada 2000r. w sprawie sankcji ekonomicznych za wprowadzenie do obrotu wyrobów podlegających oznaczeniu znakiem bezpieczeństwa, a nie oznaczonych tym znakiem lub nie spełniających innych wymagań, a także za wykonanie usług nie spełniających odpowiednich wymagań. (Dz.U Nr 55, poz. 661). Zgodnie z ustawą o badaniach i certyfikacji oraz ww. rozporządzeniem okres ten nie może być dłuższy niż 3 lata.