Skarga Mariana M. na decyzję Wojewody C-kiego w przedmiocie odmowy nakazania rozbiórki dobudowanej części budynku mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w C., a także
Tezy

Obowiązywanie ostatecznej decyzji zezwalającej na budowę określonego obiektu, wydanej w postępowaniu, które następnie zostało wznowione, wyłącza możliwość orzekania o rozbiórce tego obiektu na podstawie art. 37 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ bez uprzedniego zakończenia wznowionego postępowania.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Mariana M. na decyzję Wojewody C-kiego z dnia 20 grudnia 1990 r. w przedmiocie odmowy nakazania rozbiórki dobudowanej części budynku mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w C., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody C-kiego kwotę dwadzieścia tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z dnia 10 listopada 1990 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w C. oddalił wniosek Mariana M. o orzeczenie rozbiórki dobudowanej części mieszkalnej budynku na działce Kazimierza R., położonej w C. przy ul. K. nr 16. Z dokonanych ustaleń wynika, że decyzją z dnia 5 czerwca 1987 r. zezwolono Kazimierzowi R. na dobudowę części mieszkalnej do budynku mieszkalnego znajdującego się na działce przy ul. K. nr 16 graniczącej z działką Mariana M. Marian M. złożył dnia 12 maja 1989 r. wniosek o wznowienie postępowania. Postępowanie wznowiono postanowieniem z dnia 8 czerwca 1989 r. W chwili wznowienia postępowania budynek został już wybudowany w odległości 5,65 m od budynku mieszkalnego i 0,90 m od granicy działki Mariana M. Wysokość dobudowanej części budynku wynosi 5,60 m i nie przekracza odległości od budynku na działce sąsiedniej. Jest to zgodne z par. 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Nie ma zatem przesłanek do wydania decyzji o rozbiórce na podstawie art. 37 prawa budowlanego. Działka Kazimierza R. znajduje się na terenie przeznaczonym według planu zagospodarowania przestrzennego miasta C. /zatwierdzonego w dniu 29 czerwca 1989 r./ pod budownictwo jednorodzinne. Nie nastąpiło ograniczenie dopływu światła dziennego do pomieszczeń w budynku mieszkalnym Mariana M. ani też inne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Nie występuje również zagrożenie pożarowe, ponieważ rozbudowany budynek od strony działki Mariana M. ma ściany bez otworów oraz stropodach żelbetonowy. Odległość między budynkami jest zgodna z opinią straży pożarnej z dnia 10 listopada 1990 r.

Wojewoda C-ki decyzją z dnia 20 grudnia 1990 r. Nr UAN. NA.8382-19/90, po rozpatrzeniu odwołania Mariana M., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podzielając zawarte w niej uzasadnienie i stwierdzając, że wprawdzie został naruszony par. 12 ust. 2 cytowanego w decyzji rozporządzenia, ale brak jest przesłanek do orzeczenia rozbiórki w świetle art. 37 prawa budowlanego.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Wojewody Marian M. stwierdza, że fakt naruszenia przy budowie obowiązujących odległości został potwierdzony wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 czerwca 1990 r. Jego zdaniem, bezpodstawne jest twierdzenie o braku naruszenia warunków użytkowych. Skarżący wykazywał wadliwość takiego stanowiska w toku postępowania, a naruszenie tych warunków przyznał nawet organ wojewódzki w decyzji z dnia 5 września 1989 r. Kazimierz R. jest osobą samotną i dokonanie rozbiórki nie pozbawi go należytych warunków mieszkaniowych.

W odpowiedzi na skargę potwierdzono stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, przedstawiając przebieg dotychczasowego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Strona 1/3