skargę Rady Gminy A. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Ł-kiego w sprawie realizacji planów zagospodarowania przestrzennego.
Tezy

l. Ustawa z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 r. nr 17 poz. 99 ze zm./ nie przewiduje możliwości "zawieszenia planu zagospodarowania przestrzennego" uchwałą rady gminy.

2. Uchwała rady gminy, pozbawiająca właścicieli nieruchomości, którym przysługiwałoby odszkodowanie za grunty wydzielone pod budowę ulic, możliwości realizacji zabudowy mieszkaniowej przewidzianej w planie zagospodarowania przestrzennego, stanowi w istocie usiłowanie obejścia art. 10 ust. ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 r. nr 30 poz. 127/.

3. Uchwała rady gminy, różnicująca zakres uprawnień właścicieli nieruchomości na danym terenie przez dozwolenie jednym, a uniemożliwienie innym wykorzystania nieruchomości zgodnie z ich wolą i przeznaczeniem gruntu, godzi w wyrażoną w przepisach art. 67 ust. 2, art. 78 i 81 Konstytucji RP zasadę równości obywateli wobec prawa.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Rady Gminy A. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Ł-kiego z dnia 25 września 1991 r. .w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie realizacji planów zagospodarowania przestrzennego.

Uzasadnienie strona 1/3

Rada Gminy w A. podjęła w dniu 22 sierpnia 1991 r. uchwałę w sprawie realizacji miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego gminy w zakresie budownictwa mieszkaniowego. Jako podstawę prawną uchwały wskazano art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca

1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ oraz art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 r. nr 17 poz. 99 ze zm./. Mocą tej uchwały Rada Gminy zawiesiła wykonanie obowiązujących planów zagospodarowania przestrzennego w części dotyczącej budownictwa mieszkaniowego w tych wszystkich wypadkach, w których zachodzi potrzeba wypłaty odszkodowania za grunty wydzielone pod budowę ulic z nieruchomości objętych wnioskami o ich podział.

Wojewoda Ł-ki rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 25 września 1991 r., wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 powyższej ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, stwierdził nieważność powyższej uchwały Rady Gminy w A., stwierdzając w uzasadnieniu, że cytowana ustawa z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym nie daje podstawy do podjęcia uchwały o zawieszeniu obowiązujących planów zagospodarowania przestrzennego. Uchwała zatem została podjęta bez podstawy prawnej, a tym samym jest nieważna.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego, złożonej w wyniku uchwały z dnia 8 października 1991 r., Rada Gminy w A. domagała się uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego. Zarzuciła, że zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/ do wyłącznej właściwości rady gminy należy uchwalanie budżetu gminy oraz uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. W myśl zaś postanowień rozdziału 2 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. 1989 r. nr 17 poz. 99/ rada gminy ma prawo uchwalania planów zagospodarowania przestrzennego oraz dokonywania zmian tych planów. Podjęta przez Radę Gminy uchwała z dnia 22 sierpnia 1991 r. o zawieszeniu planów zagospodarowania przestrzennego w części dotyczącej budownictwa mieszkaniowego ma charakter zmiany planów. Zmiana ta nadal umożliwia realizowanie budownictwa mieszkaniowego na tych nieruchomościach, których podział jest możliwy bez wydzielania części gruntów pod ulice lub w wypadkach rezygnacji z odszkodowania za grunty wydzielone pod drogi przez właścicieli gruntów ulegających podziałowi. Ustawa o planowaniu przestrzennym - wbrew stanowisku organu nadzorczego - nie określa, jakie zmiany w planie są dopuszczalne, a jakie nie. Dlatego uchwała o zawieszeniu obowiązywania planów zakwestionowana przez organ nadzorczy jest zgodna z prawem. Takie rozstrzygnięcie podyktowane zostało głównie brakiem środków finansowych na odszkodowania za grunty wydzielone pod ulice, które w większości wypadków tworzone są wyłącznie na potrzeby przyszłych właścicieli działek budowlanych, powstałych w wyniku podziałów większych nieruchomości. Generalna zmiana planów zagospodarowania przestrzennego, polegająca na całkowitej likwidacji terenów jednorodzinnego budownictwa mieszkaniowego, uniemożliwiłaby budownictwo mieszkaniowe na terenie gminy. Może jednak okazać się ona ze względów finansowych konieczna, jeżeli Sąd uzna za słuszne stanowisko zawarte w rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Ł-kiego.

Strona 1/3