1. Zasada, że Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje bezpośrednio tylko decyzje administracyjne, nie wyłącza pośredniej kontroli legalności aktów podustawowych, stanowiących podstawę prawną decyzji administracyjnych.
2. Dopuszczenie organizacji społecznej do udziału w postępowaniu i rozważenie jej argumentów nie oznacza obowiązku uwzględnienia przez organ zgłoszonych wniosków i wydania zgodnej z nimi decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Komitetu Osiedlowego w W. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 24 września 1987 r. w przedmiocie lokalizacji budownictwa mieszkaniowego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Architekta Miasta W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej kwotę dwa tysiące złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Prezydent Miasta W. decyzją z dnia 10 kwietnia 1987 r., wydaną na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185 ze zm./ po rozpatrzeniu wniosku Spółdzielni Mieszkaniowej, ustalił "lokalizację inwestycji budowlanej o znaczeniu wojewódzkim", realizację zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami na terenie położonym w W.
Prezydent Miasta stwierdził ponadto, że pozostałe warunki realizacji inwestycji określa umowa zawarta w dniu 12 grudnia 1986 r. między inwestorem a Zarządem Rozbudowy Miasta, zgodnie z art. 43 powołanej ustawy oraz par. 13 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie podziału inwestycji oraz zakresu, zasad i trybu ustalania ich lokalizacji /Dz.U. nr 31 poz. 140/. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że zgodnie z miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego W., zatwierdzonym uchwałą nr 57/82 Rady Narodowej Miasta W. z dnia 6 grudnia 1982 r. i częściowo zmienionym uchwałą nr 135 tej Rady, teren objęty decyzją jest przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową o wysokiej intensywności z usługami oraz że decyzja została wydana stosownie do uzgodnień inwestycji z jednostkami miejskimi.
Komitet Osiedlowy w W. pismem z dnia 9 czerwca 1987 r. zatytułowanym "odwołanie", zaadresowanym do Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej za pośrednictwem Prezydenta Miasta W. zaskarżył tę decyzję i wniósł o jej uchylenie. W uzasadnieniu odwołania stwierdził, że występując z wnioskiem z dnia 28 listopada 1986 r. do Architekta Miasta W., inwestor nie zasięgnął opinii samorządu mieszkańców, a ściśle biorąc - nie przeprowadzono w tej sprawie konsultacji z mieszkańcami osiedla. Ponadto Naczelnik Dzielnicy, występując o zmianę miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego uchwałą nr 57/82 Rady Narodowej Miasta W., nie zastosował się do art. 17, 27, 28, 29 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185/, gdyż nie zasięgnął opinii samorządu mieszkańców, nie zawiadomił na piśmie samorządu mieszkańców o wyłożeniu projektu zmiany planu do publicznego wglądu, nie załączył do wniosku opinii właściwej rady narodowej, a więc naruszył obowiązujący porządek prawny, lekceważąc organ samorządowy w sposób zamierzony. Oprócz tego Architekt Miasta W. nie dokonał sprawdzenia dokumentacji wnioskowej pod względem formalnoprawnym. Ustawa z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. nr 41 poz. 185 ze zm./ w art. 156 przyznaje samorządowi prawo sprzeciwu wobec rozstrzygnięć administracji naruszających uprawnienia samorządu, a w art. 154 ust. 1 pkt 4 przyznaje mu uprawnienie do uczestnictwa w postępowaniu administracyjnym. Pismo to zostało przekazane do wiadomości Przewodniczącego Rady Narodowej w W., a także Naczelnikowi Dzielnicy.
Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej nie uwzględnił odwołania Komitetu Osiedlowego i decyzją z dnia 24 września 1987 nr GPO/053-K,142/87 decyzję Prezydenta Miasta W. utrzymał w mocy. Ustosunkowując się do podniesionych w odwołaniu zarzutów naruszenia - przy dokonywaniu zmiany planu zagospodarowania przestrzennego - przepisów dotyczących sporządzania, uzgadniania i uchwalania planów, Minister stwierdził, że nie mogą one być przedmiotem oceny w postępowaniu dotyczącym ustalenia lokalizacji inwestycji.