Sprawa ze skargi na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie przez Wojewodę postępowania w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak Sędziowie Asesor WSA Agnieszka Kosowska Sędzia WSA Iwona Tchórzewska (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 19 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi J. O. na bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie przez Wojewodę postępowania w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy I. zobowiązuje Wojewodę do rozpoznania wniosku skarżącej w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy w terminie 30 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że Wojewoda dopuścił się bezczynności oraz przewlekłego prowadzenia postępowania; III. stwierdza, że bezczynność oraz przewlekłe prowadzenie postępowania nie miały miejsca z rażącym naruszeniem prawa; IV. umarza postępowanie w części dotyczącej wniosku o wymierzenie organowi grzywny; V. oddala skargę w pozostałej części; VI. zasądza od Wojewody na rzecz J. O. kwotę [...]zł ([...]) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/14

J. O. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie przez Wojewodę postępowania administracyjnego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy. Powołując się na przepisy art. 3 § 2 pkt 8 w związku z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm. - dalej jako "p.p.s.a."), skarżąca wniosła o:

1) zobowiązanie Wojewody L. do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w sprawie w terminie trzech dni od dnia doręczenia organowi prawomocnego orzeczenia;

2) wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. z uwagi na rażące przekroczenie terminu do rozpoznania sprawy;

3) wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a. w przypadku, gdyby organ nie zastosował się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a., wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.;

4) zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że w dniu [...] stycznia 2021 r. złożyła do Wojewody wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy z uwagi na okoliczność, że na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zamieszkuje jej syn A. K., który ją utrzymuje i jest jej jedyną rodziną. Na wezwanie organu skarżąca uzupełniła braki formalne wniosku oraz wniosła opłatę. Złożyła także akty stanu cywilnego potwierdzające okoliczności, na jakie się powoływała. W toku postępowania przeprowadzono dowód z przesłuchania syna skarżącej A. K.. Następnie organ wezwał skarżącą do złożenia kolejnych dokumentów, to jest umowy najmu lokalu, w którym zamieszkuje, umowy zlecenia, na podstawie której zatrudniony jest jej syn, dokumentów dotyczących potwierdzenia posiadania środków finansowych przez jej syna. Skarżąca podniosła, że organ nie wezwał do złożenia tych dokumentów niezwłocznie po przesłuchaniu syna skarżącej. Organ wzywał do złożenia każdego z dokumentów oddzielnie, w znacznych odstępach czasowych, każdorazowo wyznaczając kolejny termin załatwienia sprawy.

W ocenie skarżącej od czasu złożenia wniosku organ nie podejmował czynności zmierzających do rozstrzygnięcia sprawy. W związku z tym skarżąca w dniu [...] marca 2021 r. za pośrednictwem Wojewody wniosła ponaglenie do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców.

Skarżąca podniosła, że organ pismem z dnia [...] lutego 2021 r. wyznaczył kolejny termin rozpoznania sprawy - na dzień [...] kwietnia 2021 r. z uwagi na wznowienie postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę dla syna skarżącej. Zdaniem skarżącej takie działanie organu jest bezzasadne, bowiem nie ma znaczenia dla postępowania w sprawie udzielenia jej zezwolenia na pobyt czasowy. Jednocześnie zaznaczyła, że do dnia wniesienia skargi organ nie wydał decyzji kończącej postępowanie w jej sprawie.

Skarżąca podkreśliła, że postępowanie w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy w oparciu o przesłankę ochrony życia rodzinnego różni się od innych postępowań o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę. Zgodnie z art. 187 pkt 6 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2020 r., poz. 35 z późn. zm.) zezwolenia na pobyt czasowy ze względu na inne okoliczności można udzielić cudzoziemcowi, jeżeli jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest niezbędny z uwagi na konieczność poszanowania prawa do życia rodzinnego, a cudzoziemiec przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nielegalnie. Cudzoziemiec nie musi wykazywać żadnych przesłanek poza wskazanymi w wyżej wymienionym przepisie. Regulacja art. 187 ustawy o cudzoziemcach powinna być odczytywana łącznie art. 98 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym zezwolenia na pobyt czasowy cudzoziemcowi udziela się albo - w przypadkach, o których mowa w art. 160, art. 181 i art. 187 - można udzielić na jego wniosek, jeżeli spełnia wymogi określone ze względu na deklarowany cel pobytu.

Strona 1/14