Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jużków (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi B. B. na bezczynność Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach w przedmiocie rozpoznania wniosku o zwrot kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych za granicą 1) stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 2) oddala wniosek o zasądzenie sumy pieniężnej, 3) zasądza od Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach na rzecz strony skarżącej kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 12 marca 2019, sygn. akt II GSK 16/18 uchylił wyrok tut. Sądu z 18 października 2018 r., sygn. akt IV SAB/GL 150/18 w części, tj. stwierdzenia, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa oraz w kwestii odmowy przyznania skarżącej sumy pieniężnej i oddalenia wniosku o zwrot kosztów postepowania sądowego. Tym samym uznał za prawidłowy wyrok w części stwierdzającej bezczynność organu w rozpoznaniu wniosku B. B. o zwrot kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych za granicą. NSA przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, gdyż podzielił zasadność zarzutów kasatora, że w aktach administracyjnych sprawy brak jest jakiegokolwiek śladu wystąpienia przez organ administracyjny do pełniącego funkcję krajowego punktu kontaktowego ds. transgranicznej opieki zdrowotnej działającego na terytorium [...], a w konsekwencji jego udziału w prowadzonym postępowaniu wyjaśniającym. Powyższe skutkuje niemożnością przyjęcia, co uczynił sąd I instancji, że w rozpoznawanej sprawie ma zastosowanie 6-miesięczny termin z 42d ust. 15 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz.1793, dalej ustawa o świadczeniach, nie zaś termin 60-dniowy z art. 42d ust. 14 tej ustawy. Uzasadniając natomiast swoje stanowisko, że stwierdzona bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa Sąd odwołał się do innych okoliczności niż wskazane w art. 42d ust. 15 ustawy o świadczeniach- "od momentu wszczęcia postępowania podejmuje działania zmierzające do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy. W tym zakresie kieruje on do skarżącej szereg pism, w których domaga się uzupełnienia złożonego wniosku (...), dołącza do akt prowadzonego postępowania dokumenty, które winny stanowić odpowiedź na jego wezwanie, jednakże obarczone były istotną ułomnością. Zatem podejmowanie działań na rzecz skarżącej nie może być uznawane za rażące naruszenie prawa". NSA uznał, że do skarżącej skierowano dwa pisma stanowiące wezwanie do dostarczenia dodatkowej dokumentacji bądź też złożenia dodatkowych wyjaśnień (17 lipca 2017 r. i 25 stycznia 2018 r.), pozostałe pisma stanowiły zawiadomienia o wydłużeniu terminu rozpoznania sprawy, co wyklucza zasadność przyjętego stanowiska. Nie podzielił stanowiska Sąd I instancji przyjętego w rozpoznawanej sprawie, że "skoro wniosek o zwrot kosztów wpłynął do organu w dniu 23 czerwca 2017 r., a strona uzupełniła wniosek w dniu 8 lutego 2018 r. to tym samym decyzja winna zostać wydana do dnia 9 kwietnia 2018 r. W rozpoznawanej sprawie decyzja taka wydana została [...] r. a zatem cztery miesiące po upływie terminu wynikającego z treści art. 42d ust. 15 ustawy o świadczeniach". Z tego stwierdzenia wynika Sąd oparł swoje twierdzenie na wadliwych ustaleniach faktycznych, gdyż nie wiadomo na jakiej podstawie Sąd I instancji przyjął, że w sprawie zastosowanie miała regulacja zamieszczona w art. 42d ust. 15 ustawy o świadczeniach., a zatem, że organ I instancji wystąpił do podmiotu pełniącego funkcję krajowego punktu kontaktowego na terytorium [...], co wynika z drugiej części powyższego stwierdzenia. Podkreślił również, że sąd I instancji w pełni podzielił stanowisko Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zawarte w postanowieniem z [...] r. wydanym na podstawie art. 37 § 6 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267, ze zm.; dalej kpa), który uznał ponaglenie na bezczynność prowadzonego postępowania za uzasadnione, stwierdził, iż niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce bez rażącego naruszenia prawa, zobowiązał Dyrektora Śląskiego Oddziału NFZ do wyjaśnienia przyczyn niezałatwienia sprawy w terminie i podjęcia środków zapobiegającym naruszaniu terminów załatwienia spraw w przyszłości oraz wyznaczył Dyrektorowi Śląskiego Oddziału NFZ termin do załatwienia sprawy do dnia [...] r. Terminu tego organ dotrzymał wydając decyzję nr [...] z [...] r. o zwrocie kosztów opieki zdrowotnej B. B., reprezentowanej przez matkę G. B.