Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Sędzia WSA Anetta Chołuj, Barbara Ciołek, , Protokolant Z-ca Kierownika Sekretariatu Wydziału III Halina Rosłan, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Z. na załącznik nr 1 w części "Objaśnienia" oraz załącznik nr 2 w zakresie § 18, § 17 ust. 1 pkt 1-6, § 5 ust. 1 pkt 2 a, b, c, § 12, § 13, § 14 uchwały Rady Miasta Z. z dnia listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały nr [...] Rady Miasta Z. z dnia [...] stycznia 2013 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta Z. oraz wysokości stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania i sposobu ich pobierania I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej załącznik nr 1 w części "Objaśnienia" oraz załącznik nr 2 w zakresie § 18, § 17 ust. 1 pkt 1-6, § 5 ust. 1 pkt 2 a, b, c, § 12 ust. 2, 3 i 4, § 13 ust. 1, 2 i 5, § 14 ust. 2 i 3; II. dalej idącą skargę oddala.
Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.
Prokurator Prokuratury Rejonowej w Z. (dalej: Prokurator) wniósł skargę na uchwałę Rady Miasta Z. (dalej: Rada Miasta) nr [...], podjętą [...] listopada 2016 r. "w sprawie zmiany uchwały nr [...] Rady Miasta Z. z dnia [...] stycznia 2013 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta Z. oraz wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania i sposobu ich pobierania". Wniósł o stwierdzenie nieważności:
- § 17 ust. 1 pkt 1-6 i § 18 załącznika nr 2 do uchwały i zarzucił naruszenie § 135 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 1000, poz. 908 - dalej: rozporządzenie) oraz art. 13f i art. 40d ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 460 - dalej: u.d.p.), przez wprowadzenie w uchwale trybu reklamacyjnego i określenie trybu egzekucji opłat dodatkowych; także art. 13b ust. 4 u.d.p., przez przekroczenie zakresu delegacji ustawowej i zawarcie w uchwale zasad kontroli czasu postoju pojazdów przez kontrolerów;
- załącznika nr 1 do uchwały w części "Objaśnienia" i § 5 ust. 1 pkt 2 a, b i c, § 12, § 13 i § 14 załącznika nr 2 do uchwały, z uwagi na naruszenie art. 7 i art. 94 Konstytucji RP oraz art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p., przez związanie abonamentu typu "O", "M" i "P" z numerem rejestracyjnym konkretnego pojazdu;
- § 14 ust. 3 uchwały, jako ograniczającego możliwość nabycia abonamentu typu "P" przedsiębiorcy jedynie na podstawie enumeratywnie wymienionych tam tytułów prawnych do lokalu, co narusza art. 2 i 32 Konstytucji RP. Wnoszący skargę Prokurator uzasadnił swoje stanowisko. Odpowiadając na skargę, Rada Miasta poinformowała, że uwzględniła skargę w całości przez zmianę w/w postanowień uchwały. Wniosła o umorzenie postępowania i nieobciążanie jej kosztami. Wskazała, że uznaje skargę za w pełni uzasadnioną. Na rozprawie, Prokurator podtrzymał skargę. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej także: WSA) - wyrokiem z 28 grudnia 2017 r. (III SA/Wr 701/17) - oddalił skargę Prokuratora w całości. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd wziął wzgląd na fakt podjęcia przez Radę Miasta uchwały, w której uwzględniono wszystkie zarzuty skargi (zastrzeżenia Prokuratora) i zmieniono kwestionowane w skardze zapisy uchwały (jej załączników). Z uwagi na objęcie skargą przepisów uchwały, które już nie obowiązują, Sąd przyjął, że - przy ocenie możliwości stwierdzenia ich nieważności - zasadniczą kwestią jest to, czy w okresie obowiązywania wywołały lub też w dalszym ciągu mogą wywołać skutki prawne. Dostrzegł, że zmiana lub uchylenie zaskarżonej uchwały nie czyni zbędnym wydanie przez sąd wyroku, jeżeli zaskarżona uchwała może być zastosowana do sytuacji z okresu poprzedzającego jej podjęcie. Dodał, że przepis obowiązuje w systemie prawa, jeśli można go zastosować do sytuacji z przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. Sąd uznał, że skarżona uchwała nie kształtuje stosunków prawnych nie tylko po dacie jej uchylenia przez organ. Stwierdził, że jej zapisy nie mogą być także stosowane do okresu poprzedzającego jej podjęcie. Przyjął, że kwestionowane przez Prokuratora zapisy dotyczyły wyłącznie kwestii, które bądź dawały (z przekroczeniem delegacji ustawowej) pewne uprawnienia osobom korzystającym z miejsc parkingowych, bądź powielały zapisy ustawowe, czy też były wewnętrznie sprzeczne. Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł, że w sprawie brak było podstaw do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały i że skarga podlegała oddaleniu. Od w/w wyroku, Prokurator wywiódł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) - wyrokiem z 20 grudnia 2018 r.