Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy nie można zgodzić się ze stroną skarżącą, że prowadzone wobec niej postępowanie egzekucyjne nie zostało zakończone przed złożeniem wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Jak bowiem wynika z akt sprawy zaległość celna objęta tytułem wykonawczym wystawionym w dniu [...] r. o nr [...] została wyegzekwowana w całości, w wyniku realizacji zajęcia stanowiącego nadpłatę d/s egzekucyjnej nr [...] w dniu [...] r., a więc przed złożeniem przez stronę wniosku z dnia [...] r. o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Należy zatem stwierdzić, iż fakt efektywnego zakończenia postępowania egzekucyjnego, które miało miejsce w dniu [...] r. w drodze przymusowego wyegzekwowania należności, wyeliminował określoną w treści art. 59 u.p.e.a. przesłankę niezbędną do umorzenia postępowania egzekucyjnego. Innymi słowy, brak było podstaw prawnych do zbadania sprawy pod kątem wystąpienia w niej przesłanek skutkujących zastosowaniem instytucji umorzenia postępowania i ewentualnego spełnienia żądania strony poprzez umorzenie postępowania egzekucyjnego, ponieważ na dzień złożenia stosownego wniosku zostało już ono zakończone.
Skoro zatem za bezprzedmiotowy należało uznać wniosek strony skarżącej o umorzenie postępowania zakończonego przed wniesieniem przedmiotowego wniosku, to konsekwentnie rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji podjęte w formie postanowienia z dnia [...] r. (nr [...]), w którym odmówiono umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] oraz zwrotu wyegzekwowanej należności celnej należało - co prawidłowo uczynił organ drugiej instancji - uznać za wydane z naruszeniem prawa i jako takie uchylić. W momencie złożenia przez skarżącego wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego nie istniały już bowiem podstawy prawne do analizowania okoliczności sprawy oraz oceny, czy w sprawie wystąpiły przesłanki podnoszone przez zobowiązanego i uzasadniające w jego ocenie umorzenie postępowania na podstawie art. 59 § 1 pkt 1 i 2 u.p.e.a. Podejmując - zasadnie uchylone przez organ odwoławczy - rozstrzygniecie, organ pierwszej instancji nie uwzględnił aktualnego stanu faktycznego sprawy, w którym nie toczyło się już postępowanie egzekucyjne.
Wobec wniesienia przez stronę środka zaskarżenia od postanowienia organu pierwszej instancji, Dyrektor Izby Skarbowej podjął czynności w celu weryfikacji skarżonego rozstrzygnięcia, która doprowadziła ten organ do konstatacji, iż zakwestionowane przez zobowiązanego postanowienie podjęte przez organ egzekucyjny narusza obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawowe. Stąd też, w oparciu o art. 138 § 1 pkt 2 KPA, przewidujący możliwość wydania rozstrzygnięcia kasacyjnego prowadzącego do umorzenia postępowania pierwszej instancji, o ile stwierdzony zostanie brak podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygania o żądaniu strony, słusznie - w ocenie Sądu - organ odwoławczy wyeliminował nieprawidłowe postanowienie organu egzekucyjnego. Orzekając o umorzeniu postępowania przed organem pierwszej instancji organ odwoławczy uznał za bezprzedmiotowe nie tylko postępowanie prowadzone w trybie odwoławczym, lecz również potwierdził, że brak podstaw prawnych i faktycznych do rozpoznania sprawy występował w całym toku postępowania. Zgodzić się należy z twierdzeniem, iż na etapie złożenia przez stronę spornego wniosku organy nie były uprawnione do orzekania w kwestii podnoszonych we wniosku zarzutów, w szczególności opartych na przesłankach wykonania obowiązku przed wszczęciem postępowania, przedawnienia obowiązku oraz kwestiach związanych ze zwrotem wyegzekwowanej należności celnej, z uwagi na skuteczne zakończenie postępowania egzekucyjnego. Trzeba bowiem podkreślić, że po ukończeniu egzekucji nie przysługują już zobowiązanemu żadne środki zwalczania przymusowej realizacji obowiązku objętego u.p.e.a. Skarżący zaś, na co zwrócił uwagę organ odwoławczy, nie skorzystał ze swoich uprawnień w ramach toczącego się postępowania i tym samym pozbawił się środków ochrony przed egzekucją administracyjną. Stąd też zasadnie Dyrektor Izby Skarbowej nie dokonał analizy podniesionych przez skarżącego zarzutów pod kątem ich ewentualnej zasadności. Na aprobatę nie zasługiwały ponadto pozostałe zarzuty podnoszone przez stronę skarżącą, dopatrujące się w postępowaniu organu drugiej instancji naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego, w tym przede wszystkim wyrażonej w treści art. 8 KPA zasady pogłębiania zaufania do organów państwa. Naruszenie wskazanej zasady wywodził skarżący z faktu wezwania przez Dyrektora Izby Skarbowej zobowiązanego do sprecyzowania wniosku z dnia [...] r. poprzez jednoznaczne wskazanie, za pomocą jakiego środka prawnego strona zamierza kwestionować istnienie obowiązku objętego treścią tytułu wykonawczego. Skarżący podniósł, iż wskazując na zamiar złożenia wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego - który to środek prawny został przez organ wymieniony w wezwaniu - naraził się na negatywne konsekwencje w postaci umorzenia postępowania przed organem pierwszej instancji. Zarzut ten - w ocenie Sądu - nie może zostać uznany za zasadny, gdyż bezsprzecznym jest, że w razie jakichkolwiek wątpliwości co do treści żądania powinnością organów jest zwrócenie się do wnioskodawcy o jego sprecyzowanie, co miało miejsce w sprawie. W niniejszej sprawie owe wątpliwości bezspornie istniały gdyż skarżący składając skargę na czynność egzekucyjną zrealizowaną w dniu [...] r. powołał przesłanki nakazujące umorzenie postępowania egzekucyjnego. Ponadto, co nie pozostaje bez znaczenia dla oceny dokonanego przez zobowiązanego wyboru środka ochrony prawnej, skarżący działał w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika (radcę prawnego), co sugerowało, że z wymienionych przez organ środków ochrony prawnej wybierze ten, który jest na danym etapie postępowania środkiem skutecznym, lub co najmniej dopuszczalnym. Warto zwrócić również uwagę na fakt, iż Dyrektor Izby Skarbowej - nie będąc organem egzekucyjnym - w momencie wezwania strony o złożenie wyjaśnień co do jej rzeczywistych intencji prawdopodobnie nie posiadał (mógł nie posiadać) wiedzy, czy i na jakim etapie toczy się postępowanie egzekucyjne. Rolą tego organu było natomiast ustalenie żądania strony, a w konsekwencji organu właściwego do rozpoznania złożonego wniosku. W przeprowadzonym postępowaniu nie dopatrzył się ponadto Sąd naruszenia innych podnoszonych przez skarżącego zasad ogólnych, takich jak zasady legalizmu i praworządności, wynikającej z treści art. 6 KPA oraz art. 2 Konstytucji RP, prawdy obiektywnej oraz wyważania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli (art. 7 i 77 KPA).
Mając na uwadze powyższe rozważania, uznając skargę za nieuzasadnioną, Sąd - w oparciu o przepis art. 151 p.p.s.a. - orzekł jak w sentencji wyroku.