Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski, Sędzia WSA Anetta Chołuj (sprawozdawca), Barbara Ciołek, Protokolant Z-ca Kierownika Sekretariatu Wydziału III Halina Rosłan, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Z. na załącznik nr 3 § 16, § 5 ust.1 pkt 2a i b, § 12 ust. 5, § 12 ust. 8 i 9, § 15 ust. 1 pkt 1-6, załącznik nr 2 wysokość opłat *objaśnienia abonament typu "M" ***abonament typu "P" uchwały Rady Miasta Z. z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta Z. oraz wysokości stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania i sposobu ich pobierania I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej załącznik nr 3 w zakresie § 16, § 5 ust.1 pkt 2a i b, § 12 ust. 5, § 12 ust. 8 i ust. 9 pkt 1, § 15 ust. 1 pkt 1-6, załącznik nr 2 wysokość opłat w zakresie *objaśnienia abonament typu "M" ***abonament typu "P"; II. oddala skargę w części obejmującej załącznik nr 3 w zakresie § 12 ust. 9 pkt 2.
Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.
Prokurator Prokuratury Rejonowej w Z. wniósł skargę na uchwałę Rady Miasta Z. nr [...], podjętą [...] stycznia 2013 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na terenie miasta Z. oraz stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania i sposobu ich pobierania. Wniósł o stwierdzenie nieważności:
- § 15 ust. 1 pkt 1-6 załącznika nr 3 do tej uchwały i zarzucił naruszenie § 135 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej, art. 13f i art. 40d ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych poprzez wprowadzenie trybu reklamacyjnego oraz określenie trybu egzekucji opłat dodatkowych; wskazał też art. 13b ust. 4 ustawy o drogach publicznych poprzez przekroczenie zakresu delegacji ustawowej i zawarcie w uchwale zasad kontroli czasu postoju pojazdów przez kontrolerów;
- Załącznika nr 2 do tej uchwały, w części "Objaśnienia" i § 5 ust. 1 pkt 2a i b, § 12 ust. 5, 8 i 9 załącznika nr 3 do tej uchwały, gdyż w jego ocenie naruszał on art. 7, art. 94 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, art. 13b ust. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych poprzez związanie abonamentu typu "O" na okaziciela, typu "M", abonamentu typu "P" z numerem rejestracyjnym konkretnego pojazdu;
- § 16 załącznika nr 3 do tej uchwały poprzez niedozwolone wprowadzenie trybu reklamacyjnego oraz określenie trybu egzekucji opłat dodatkowych.
Wnoszący skargę Prokurator uzasadnił swoje stanowisko. Odpowiadając na skargę, Rada Miasta poinformowała, że uwzględniła skargę w całości przez zmianę w/w postanowień uchwały. Wniosła o umorzenie postępowania i nieobciążanie jej kosztami. Wskazała, że uznaje skargę za w pełni uzasadnioną. Na rozprawie, Prokurator podtrzymał skargę. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej także: WSA) - wyrokiem z 28 grudnia 2017 r. (III SA/Wr 699/17) - oddalił skargę Prokuratora w całości. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd wziął wzgląd na fakt podjęcia przez Radę Miasta uchwały, w której uwzględniono wszystkie zarzuty skargi (zastrzeżenia Prokuratora) i zmieniono kwestionowane w skardze zapisy uchwały (jej załączników). Z uwagi na objęcie skargą przepisów uchwały, które już nie obowiązują, Sąd przyjął, że - przy ocenie możliwości stwierdzenia ich nieważności - zasadniczą kwestią jest to, czy w okresie obowiązywania wywołały lub też w dalszym ciągu mogą wywołać skutki prawne. Dostrzegł, że zmiana lub uchylenie zaskarżonej uchwały nie czyni zbędnym wydanie przez sąd wyroku, jeżeli zaskarżona uchwała może być zastosowana do sytuacji z okresu poprzedzającego jej podjęcie. Dodał, że przepis obowiązuje w systemie prawa, jeśli można go zastosować do sytuacji z przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. Sąd uznał, że skarżona uchwała nie kształtuje stosunków prawnych nie tylko po dacie jej uchylenia przez organ. Stwierdził, że jej zapisy nie mogą być także stosowane do okresu poprzedzającego jej podjęcie. Przyjął, że kwestionowane przez Prokuratora zapisy dotyczyły wyłącznie kwestii, które bądź dawały (z przekroczeniem delegacji ustawowej) pewne uprawnienia osobom korzystającym z miejsc parkingowych, bądź powielały zapisy ustawowe, czy też były wewnętrznie sprzeczne. Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł, że w sprawie brak było podstaw do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały i że skarga podlegała oddaleniu. Od w/w wyroku, Prokurator wywiódł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) - wyrokiem z 20 grudnia 2018 r.