Sprawa ze skargi na postanowienie Marszałka Województwa D. w przedmiocie stanowiska wierzyciela
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kamieniecka Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak (sprawozdawca) Sędzia WSA Małgorzata Malinowska-Grakowicz Protokolant st. inspektor sądowy Ewa Bogulak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 20 września 2017 r. sprawy ze skargi "A" w Z. na postanowienie Marszałka Województwa D. z dnia [...] 2015 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela oddala skargę w całości.

Uzasadnienie strona 1/6

Wyrokiem z dnia 20 maja 2016 r. (sygn. akt III SA/Wr 376/16), Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę "A" w Z. (dalej zwanego: "A", "skarżącym") na postanowienie Marszałka Województwa D. z dnia [...] lutego 2015 r. (nr [...]) w przedmiocie uznania zarzutów W. M. (dalej zwanego: "zobowiązanym") w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej za uzasadnione.

W postanowieniu tym Marszałek Województwa D. wskazał, że w sprawie toczy się wobec zobowiązanego postępowanie egzekucyjne, prowadzone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z., na podstawie wystawionych przez "A" tytułów wykonawczych, obejmujących należności za zaległe składki członkowskie na rzecz "A" za lata 2003-2009.

W dniu [...] lipca 2014 r., zobowiązany złożył pismo procesowe, zakwalifikowane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego jako zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej.

"A", działając jako wierzyciel - [...] lipca 2014 r. - wydał postanowienie (L.dz [...]), w trybie art. 34 § 1a ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.

o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 599 - dalej u.p.e.a.), uznając zarzuty za nieuzasadnione i stwierdzając ich niedopuszczalność.

Na powyższe postanowienie zobowiązany wniósł zażalenie.

Po rozpoznaniu środka odwoławczego Marszałek, działając jako organ wyższego stopnia, nadzorujący i kontrolujący działalność "A", ww. postanowieniem, uchylił rozstrzygnięcie "A" i uznał zarzuty zobowiązanego za uzasadnione. Podkreślił, że członkostwo w spółce wodnej jest stosunkiem zobowiązaniowym i bezterminowym o charakterze ciągłym, który wygasa po złożeniu stosownego wypowiedzenia. Jednak przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że członkostwo w spółce wodnej jest dobrowolne i zależy tylko i wyłącznie od woli zainteresowanego. Dobrowolność członkostwa w spółce oznacza możliwość wystąpienia z niej ze skutkiem natychmiastowym. Dowodzi temu przedłożone stanowisko Biura Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 3 lipca 2008 r., znak [...], podparte wyrokiem Sądu Rejonowego w Z. z dnia [...] maja 2011 r., sygn. akt [...]. W związku z tym, że zobowiązany w pismach kierowanych do "A" w Z. demonstrował wolę wystąpienia ze spółki wodnej, a jego poglądy i oświadczenia w tej mierze nie były respektowane przez spółkę i wciąż traktowany był jako dłużnik z zaległościami składkowymi za lata 2003-2009, jak również mając na uwadze fakt złożonego (pod rygorem odpowiedzialności karnej) oświadczenia zobowiązanego z dnia [...] stycznia 2015 r., informującego o woli wystąpienia ze Związku już w roku 1998, organ uznał jego zarzuty za uzasadnione.

Na postanowienie Marszałka skargę wniósł "A", zarzucając temu aktowi:

a) naruszenie art. 34 § 1a u.p.e.a., przez przywołanie w podstawie prawnej przepisu niemającego zastosowania w przedmiotowym stanie faktycznym;

b) naruszenie art. 165 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 145 ze zm. - dalej: u.p.w.) poprzez przywołanie tego przepisu w treści postanowienia z [...] lutego 2015 r., w sposób nieodpowiadający właściwej treści przepisu;

Strona 1/6