W granicach swobody oceny mieści się też ustalenie, że skoro p. P. jest przedsiębiorcą i jechał samochodem, paliwo do którego - jak wskazuje przedłożona faktura - kupił na cele związane z działalnością gospodarczą (na rachunek firmy) to wykonywany przewóz był przewozem drogowym w rozumieniu powołanej wyżej ustawy. Oświadczenia złożone przez kolegę A. P. nie obalają skutecznie powyższego.
Tym samym nie budzi wątpliwości, że ustawa o transporcie drogowym, zakres której reguluje art. 1 - znajdowała zastosowanie w sprawie.
Biorąc pod uwagę przesłanki wskazane w art. 4 pkt 4 ustawy zasadnie też ustalono, że przewóz miał charakter przewozu na własne potrzeby, a skoro tak konieczne było posiadanie zaświadczenie (potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę prowadzenia przewozów drogowych jako działalności pomocniczej w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej).
Poza sporem prawidłowej karty opłaty drogowej ani też stosownego zaświadczenia A. P. P. nie posiadał.
Tym samym wymierzenie kary było - w świetle powołanego wyżej art. 92 ustawy o transporcie drogowym - zasadne a wysokość kary pozostaje w zgodzie z uregulowaniami zawartymi w załączniku do tej ustawy.
Godzi się też podnieść, że analiza materiału została przedstawiona w uzasadnieniu wydanych w sprawie decyzji w sposób spełniający wymóg art. 107 § 1 i § 3 Kpa.
Z tych wszystkich względów, wbrew podniesionym zarzutom, zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a skarga - jako bezzasadna - podlega oddaleniu.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 151 powołanej na wstępie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji wyroku.